Dat is natuurlijk het probleem met dingen die uit de werkelijkheid verdwenen zijn. Dat je alleen de echo’s overhoudt. Die vervorming.
Je kan wel wat in de put roepen maar het is niet een wezenlijk iets dat antwoordt.
Het is maar weerkaatsing.
De echoput is in je eigen hoofd.
De inhouden zwerven daar rond.
En elk jaar is er weer iets meer weg van de oorspronkelijke dingen.

Volgende maand word ik vijftig.
Dat is nog niet eens zo oud, denk ik moedig, maar ik heb al wel een volle echoput.
Mijn ouders wonen er al tamelijk lang.
Mijn zoon ook al weer bijna drie jaar.
En ik heb sinds zijn dood een aantal flinke ommezwaaien gemaakt in mijn leven.
De kunst aan de wilgen.
Vaste baan.
Nieuwe mensen.
Verhuisd.
Een andere vriend.
Veel afgesloten hoofdstukken dus.
En afgesloten betekent: hup de echoput in!

Vannacht dacht ik: stel dat het op een of andere manier mogelijk was dat Thomas terug zou komen.
Zou hij me dan nog herkennen?
Hij heeft het museum nooit gezien.
Mijn vriend niet.
Het huis waar ik woon niet.
En met dit alles zijn er nieuwe gewoonten gekomen, andere posities op het speelveld, inzichten, gevoelens.
Ik zie er nog uit als zijn moeder, ongetwijfeld, maar verder is bijna alles veranderd.
Zou ik niet een echo uit zijn verleden zijn?
Een vreemde gedachte.
Treurig ook.

Drink je nog wel ‘koffie verkeerd’ ?
Daarbij moet ik altijd aan je denken.. Eergisteren probeerde ik het zelf weer eens, want dat vind ik erg lekker. Maar toen ik daarna de aangebrande steelpan weer eens niet schoonkreeg, bezwoer ik mezelf het voorlopig niet meer te proberen. Bij het eerste kopje gaat het nog goed. Maar als je daarna de melk voor de tweede keer opwarmt, brandt de boel geheid aan.

Of heb je inmiddels een trendy cappuccino-apparaat met (op) stoompijpje dat bij zo’n vaste baan hoort ?

Als er inderdaad een museum is waar jouw kunst bezoekbaar is, dan hoor ik graag het adres. Maar misschien bedoel je museum overdrachtelijk.

Hartelijke groet uit Rotterdam,
Marinet Haitsma

Is het wel zo treurig? Ik ben zelf echo van het jongetje dat ik ooit was, maar zonder dat jongetje, en alle echo’s die hem omringen, zowel hoog als laag, was ik de mens niet die ik nu ben. Nieuwe posities, inzichten, gevoelens bleken onvermijdelijk. Het jongetje dat ik ooit was kon er niets aan doen dat ie groter groeide, maar hij deed het wel op zijn manier.

ik vind het ook niet zo treurig, eerder optimistisch. de tijd gaat door en jij gaat mee…

De prachtige metafoor die je in dit stukje weer gebruikt laat zien dat je altijd kunstenaar zult blijven. Ook al heb je er eigenlijk geen tijd meer voor.

Fijn dat het je zo goed gaat!

XXXXXXX…...

natuurlijk herkent hij je nog! Ik geloof dat ieder mens een innerlijke, pure kern heeft, die eeuwig doorgaat. Niemand kan hem vernietigen. Die kern sterft nooit en is puur, vrij, krachtig, compleet en zuiver. Dus, die kernen zijn vol liefde bij jou. Ze steunen je zelfs in je veranderingsprocessen. Echo’s zijn mooi.

Commenting is not available in this weblog entry.