Om een beetje energie op te laden. Maar ik had er een hard hoofd in. Mijn benen waren zwaar en elke vezel in mij riep om rust.
Zoals vezels dat kunnen doen.
Ze beginnen met vriendelijk te zeggen dat ze een beetje moe zijn en het eindigt ermee dat ze allemaal tegelijk ik wil naar hui-huis roepen.
Maar ik hield mijn poot stijf.
Ja, als ik zeg ik hield mijn poot gebogen dan snapt niemand het meer. Dus hield ik ‘m stijf.

Na twintig kilometer werd ik daarvoor beloond.
De wereld om me heen begon een ostaijaanse kwaliteit te krijgen.
(Dag geit in de wei
met de stront aan je kont
en de bij erbij)
Het was heel genoeglijk.
Ik zag bomen en schuurtjes en allerliefste tuintjes en kleine meisjes in hun nieuwe zomerjurkjes.

Na een kilometer of dertig begonnen die idiote rijmpjes me wel weer de keel uit te hangen.
Daarom begon ik wat sneller te fietsen. Steeds sneller.
Ik suisde met een vaart van 25 kilometer per uur langs helemaal niet langzaam fietsende heren.
Ik keek achterom om hun zure gezichten te zien.
Eentje haalde me in.
Ik zorgde ervoor niet zuur te kijken.
Helemaal opgepept en opgefleurd kwam ik weer thuis.
Om op de bank nog voor het eten in een ronkende slaap te vallen.

25 km. per uur?.........je lult hahaha dat is bijna niet te doen of het moet een koga-myata-fiets zijn, zo’n racegeval, maar daar zie ik je niet voor aan met die rijmerij en een helm op je hoofd.

Lekker he….slapen op de bank.

Naja, zal het af en toe ook 20 km per uur geweest zijn! Ik had wind mee hoor.
Enne, die met die helmen op, die rijden minimaal 40 heus!

Dat komt mij zo bekend voor! Saudades da Holanda…

Ik zag je langs flitsen toen ik het las ;o)
Denk dat ik ook maar eens iets vaker moet gaan fietsen.

Bewegen is zo heerlijk, vooral als het pluizig is in je hoofd…Dan kikker je er helemaal van op.

Oke…ik geloof je. :-)

Nou welverdiend truste dan!

Goed liedje ook, trouwens: lust for life van Iggy.

HELD!

Commenting is not available in this weblog entry.