Gisteren een lange tocht gemaakt. In Gouda geweest, door de Krimpenerwaard gefietst. Bruin geworden. Onderweg patat gegeten. Wat wil een mens nog meer…
Verder nog niets gewoekerd hoor.
De werkweek is weer begonnen.
En dat niet alleen, dingen moeten ook de ruimte krijgen om te rijpen.
Het concept zit er nu in.
Het moet zwart zijn, en het moet woekeren.
Een manier om met mijn geestelijke brandnetels om te gaan.
Handelingen.
Eenvoudige opluchtende handelingen.

Maar voorlopig lucht het hele idee me al op.
En verder om het hardst fijne herinneringen ophalen.
Kijk toch eens wat een heerlijk mannetje.
Hier samen met zijn vriendin Dayenne.
Zij twee jaar ouder, maar wel op dezelfde dag jarig.
Hij aanstichter van vele spellen, waar zij grootmoedig aan mee doet.
Samen in de rubberboot midden in de huiskamer.
Hij aan het stuur, vanzelfsprekend.
Zo was hij altijd al.

Hij had nog geen maand zijn rijbewijs of hij reed al in de LT van zijn baas.
Tot mijn afgrijzen natuurlijk.
Maar hij deed het prima.
Vaak als ik een jonge gozer in zo’n bus zie, groot stuur draaien draaien draaien om de bocht te nemen, denk ik aan hem.
Hij genoot daarvan.
Die gebaren.

 

 

 

 

 

 

 

 

Fijne herinneringen…vasthouden, weer mooi neergeschreven!

Ik las eens een stuk van Midas Dekkers over brandnetels. Hij schreef dat die precies groeiden op de plek in de tuin waar zijn kat lag begraven. Het feit dat de rupsen zich tegoed doen aan deze plant en veranderen in prachtige vlinders die ten hemel rijzen en zo telkens weer een stukje van zijn kat meenemen vind hij (en ik) zo’n troostrijke gedachte… Ik hield altijd al van brandnetels. En wilde je dit stukje niet onthouden.

Wat een prachtig mannetje. Een afgezakte bretel. Wat ik zo mooi vind aan vertellen en opschrijven en foto’s is dat het gaat léven voor anderen. Ik kende je zoon niet, en deze foto niet, maar vandaag ken ik een stukje van hem. En is hij in mij geboren als een mens die ooit was in plaats van een mens, voor mij nooit bestaan.

Al lezende ontstaan er kleine stukjes van hem nu ook in mij, zoals die stukjes in de vlinders.

Dank voor het brandnetelverhaal en de andere reacties ook natuurlijk.

Daar krijg ik nou natte ogen van. Inderdaad een heerlijk mannetje, wat een lekkere smile heeft ie.

:***

Commenting is not available in this weblog entry.