Gek eigenlijk.
Dat ik een stom stukje schrijf over mijn gebit terwijl ik in feite heel erg verdrietig ben door een perongeluk gevonden foto.
Ik kwam ‘m tegen op de cd ‘oud werk’ waar ik in zat te bladeren om weer contact te maken met de dingen die ik deed.
Vroeger.
Toen ik ook al niet meer jong was, maar in een bepaald opzicht wel onschuldig.
Toen de worm nog niet in zijn hoofd woonde en de dingen heus niet van een leien dakje gingen, maar toch echt niemand had kunnen bedenken dat het zo zou aflopen als het afliep.

Ik schrok er van.
Hoe lief en fris hij er nog uit zag.
Zijn ogen helderder dan ik ze zijn laatste tijd gezien had.
Gewoon een jongen.
Met een leven voor zich.
Waarin gevallen zou worden en dan weer opgestaan.
Zoals dat gaat in levens.
Maar dat was toen.
Nu is nu.
En alles is veranderd.
Bij vallen hoort geen opstaan meer, maar dood.

Die helderheid was me ook al opgevallen.
Het blijft moeilijk..
Dikke kus!

*stuurt een knuffel naar Zeekomkommer*

Wat een lieve foto.

Ja, het is een stuk ! En zo te zien had z’n moedertje lekker voor ‘em gekookt !
Pasta spirelli tricolore ?

kon ik maar wat meer naïviteit in je blazen…

...soms…

xxxxxxxx!

tjeetje, wat heb ik toch vaak kippevel momentjes als ik jouw stukjes lees.

En wat is het leven soms toch stom, confronterend en verdrietig.

Het is dat het soms ook fijn, warm en mooi is want anders…

Zoals mijn vader vroeger altijd zei; houd je taai!

Ik ben een meelezer en reageer eigenlijk nooit, maar nu een keer wel. Jouw blog heb ik ontdekt toen ik met zwangerschapsverlof was. Vond het heerlijk om te lezen en vooral om te kijken. En toen werd mijn zoontje geboren, was en ben helemaal vol geluk.  En na een tijdje ging ik weer terug naar jou site om te kijken hoe het met je ging. En daar las ik over jouw zoon.
Het greep me ontzettend aan, en nog.
Je hebt hier helemaal niets aan maar ik wilde je toch een keer laten weten dat ik aan je denk en je veel sterkte toewens. Er zullen nog veel momenten komen waardoor je per ongeluk door het verdriet geprikt wordt.

Ook dit hoort bij “het behendig hanteren van een onmogelijk iets” (ik meen mij te herinneren dat je het zo verwoordde), je doet dat ontzettend knap.

Ag, Zeekomkommertje!

How does it happen that my eyes well up with tears at the sudden image of him I only know from reading here? Such a shock, as if I caught my finger in the door.

Be well, be embraced.

(And I so understand about writing about the little things when the heart is too full to even form words about the bigger things.)

{HUG}

Wonderlijk herkenbaar hoe we dat allemaal doen.
Wonderschone foto.
Woorden zijn soms zo ontoereikend.

Ja, een frisse heldere blik. En een bord macaroni. Zo gewoon enzo. ...

*zucht*

Nou lees ik je stukje al voor de derde keer. En wil ik eigenlijk iets liefs zeggen. En die foto - niet gemaakt bij een diplomauitreiking of zoiets, nee, zoals Karin hierboven zegt: gewoon met een bord maccaroni zit hij daar. Potverdomme, Anneke je bent dapper en sterk.

geen woorden vind ik nu.
wel gedachten die een brug willen slaan.

Hij is zo echt daar, zo alsof het nooit anders zou kunnen. Maar dat kon wel. En daar koos hij voor, hoe keihard dat ook is voor de mensen die van hem houden om hem heen. Niet alleen het verdriet is oneindig diep in je, ook de grote waarom-vraag. De waarom-heb-je-me-buitengesloten hiervan. De waarom-kon-ik-niet-onderaan-staan-om-je op-te-vangen. Je kunt ze nooit beantwoorden, alleen met het verlies proberen te leven. En om dat te doen, moet je af en toe over gebitten schrijven, en dat je die verwaarloost, omdat je het leven tegenwoordig een stuk zwaarder vind dan voorheen. En dat begrijpen wij, al weten we niet precies wat je voelt, we weten dat je af en toe bliksemafleiders nodig hebt om tot de kern te komen.

oeeehwieeee lekker ding!
:) die foto sla ik op

Wat knap zoals jij toch altijd je gevoelens zo helder aan het ‘papier’ kwijt kan…

Commenting is not available in this weblog entry.