Gisteren heb ik de Garnalen Verhalen gezien.
Het was mijn eerste voorstelling van Hotel Modern.
Vreemd genoeg, want het is echt iets dat mij erg aanspreekt.
Hotel Modern vertelt grote verhalen in kleine zelfgeknutselde decors. En ik hou van klein en frutselen en vindingrijkheid.

Garnalen Verhalen heeft niet een heel vaste verhaallijn, maar doet verslag van menselijk gedrag.
En de mensen zijn dan garnalen.
Echte grote garnalen.
Gedroogd in de magnetron en op stokjes gezet doen ze alle dingen die mensen doen. Dat geeft een verfrissende afstand tot de condition humaine.
In het filmpje de making of geven de makers uitleg.
Hoe ze menselijk gedrag uitbeelden.
Een moord staat tegenover een hersenoperatie.
Er is leven en dood, er is een scene uit Tussen kunst en kitsch en ze gaan naar de maan.
In totaal zijn er zo’n 50 scenes en het publiek hangt aan garnalen’s lippen.
Er wordt gelachen, meegeleefd en gegriezeld.
Tijdens de voorstelling zie je ook de makers die de garnalen bewegen. Je ziet op het toneel tafels waarop de decors staan. Er wordt gefilmd met vingercamera’s of kleine handycams.
De garnalenscenes zelf worden geprojecteerd op een scherm.

Naar eigen zeggen verbeelden de garnalen op de vuilinisbelt het positiefste aspect van het menszijn: de drang tot overleven en om uit niets nog iets te maken.
Maar ze vergeten zichzelf.
Het mooiste aspect aan menselijk gedrag verbeelden ze zelf. Druk doende met hun scenes, van het ene minidecor naar het andere op een drafje: het enthousiasme en de liefde waarmee mensen verhalen maken en vertellen.

Sodeju, die garnalen! Moet ik gaan zien. Vooral hoe ze eerst even voorgebakken in de magnetron, tussen gips in, later de beste acteurs zijn. De rest gaat slap hangen natuurlijk. Een vondst.

Waw, dat ziet er echt enorm knap uit. Jammer dat ze enkel in Nederland spelen.

Commenting is not available in this weblog entry.