Ik vroeg me af hoeveel het eigenlijk uitmaakte of het er nog zou zijn.
Dat oude huis.
Wij woonden er toch niet meer.
En ook de anderen niet.
De jongens en de meisjes met wie ik speelde, ruzie maakte of de eerste verkenningen in de liefde deed.
Mensen die allemaal uit het oog verloren zijn.
Een enkele naam die ik soms google maar veel informatie geeft dat niet over die vroegere vriendjes en vijandjes.
Hooguit echoot het wat.

Ondertussen was ik bij de Wijnruitstraat aangekomen.
Het achterste deel.
De flats die er vroeger stonden waren vervangen door luxere flats. Maar verderop, richting Tijmweg, scheen het merk ‘Hoogvliet’ niet helemaal te zijn doorgedrongen.
Daar was het nog gewoon Hoogvliet.
Een van de oude flats stond er nog, een andere was wel afgebroken, maar er was geen luxere voor in de plaats gekomen.
En kijk.
Daar stond ook het oude huis nog.
Klein, en met gesloten lamellen.
De tuinen bestraat.
Er werd nog gewoond, maar niet met fantasie.
Vroeger was dit buurtje de hele wereld, nu een nietszeggend rijtje huizen. De straatjes leken wel muizenpaadjes.
Ik nam hier en daar een foto.
Stond stil bij de plekjes van toen.
Echo’s in mijn hoofd.

Ik dacht aan de koning van Wezel.
Hij vroeg aan de echoput: Wie is de koning van Wezel?
En de put riep terug: ezel ezel….

Gelukkig!!! Je bent er nog…
Wist wel dat je sterk bent!!
X

Commenting is not available in this weblog entry.