Dit had hier dus eigenlijk gisteravond komen te staan.
Omdat ik verplicht ben elke week een stukje te doen, want ik zie dat jullie zondag’s ongeduldig beginnen te worden.
Is er nou nog niks?
Ze zal toch niet ziek zijn?
Of erger nog lui!
Te belazerd om voor ons even een gezelligheidje te doen.

Ja.
Dat was ik dus wel.
Volkomen te besodemieterd.
Vandaar dus vandaag pas.
Maar vooral omdat ik niets te vertellen had.
Ik had zo’n weekend van alles in orde maar toch een slechte bui. Of niet eens slecht, eigenlijk meer helemaal geen bui.
Bah.
Blij dat de rijnaak me weer op komt halen….

 

Ha, ha ongeduldig? Ik?
Intussen heb ik ook maar eens gekeken wat zo’n zeekomkommer nou allemaal kan en doet (in plaats van naar buiten en kerstkados kopen). Ik heb er wel eens een zien liggen niksen tijdens een van mijn snorkelavonturen, maar vond het eigenlijk een beetje viezige dingen. Nou, daar ben ik nu wel van terug gekomen. Zomaar even je organen kunnen laten teruggroeien. Knap hoor. En dat zonder hersens - die zitten dus alleen maar in de weg.
Zo zie je maar weer, toch niet op het uiterlijk afgaan.

met een zwaai zijn we ook al tevreden hoor..

Wat, een rijnaak die je op komt halen?

ja, elke maandag weer Laurent :-)

Hoe bedoel je? Ga je met een rijnaak naar je werk?

was het maar waar, nee ik doelde op de metafoor uit het vorige stukje: de maandag als rijnaak

—Maandag is alsof je ergens aan boord gaat
Je hoeft niets te doen, je reist gewoon mee.
Onderdeel van iets dat groter is, niet stilstaat als je stil wilt staan, maar je meetrekt het levende leven in.
Een rijnaak die het zwarte stille water doorklieft.—

Maar zo’n foto maakt dan weer een hoop goed. Tel daar de informatie van Diana bij op en ik heb weer stof tot nadenken. :) (Tja, de een denkt, de ander kan zijn eigen organen terug laten aangroeien. *jaloers op zelf-in-stand-houdende-zeekomkommers* ieder z’n ding, toch?)

Commenting is not available in this weblog entry.