3

Hoewel de kramp voor een groot deel opgelost is ben ik er volgens mij nog steeds niet helemaal uit.
Die twee dingen, de kramp en het verlummelen,  hebben met elkaar te maken. Volgens mij.
Het hele moeilijke is ook, dat Thomas’ dood op een bepaald niveau een verlichting is.
Wat je er ook van kunt zeggen, als je het nuchter bekijkt is de noodzaak om me schrap te zetten, om stil te zitten en me schrap te zetten, weggevallen.
Ik ben er huiverig voor om het op te schrijven want het zou verkeerd opgevat kunnen worden. Ik ben ook bang dat ik het zelf verkeerd opvat denk ik. Of misschien wel juist daarvoor.
Want het is een griezelige onaanvaardbare conclusie die haaks staat op mijn verdriet en mijn enorme verlies. Als ik het voor het zeggen had was ik liever stil en schrap gebleven. Zolang er leven is is er hoop nietwaar. Het had erger kunnen worden, maar het had ook beter kunnen gaan. Er was nog vooruitzicht, al zag hij het niet.

De kramp in de vorm van bewegingloosheid manifesteert zich in mijn vrije tijd. Daarmee bedoel ik, in tijd waarin ik niet door dingen van buitenaf aangestuurd wordt om in actie te komen. Niet de uren dat ik niet werk, maar de uren waarin ik niets hoef, geen afspraken heb, geen verplichtingen.
De uren die ik zou willen besteden aan het maken van nieuw werk (zoals dit). Want dat mis ik. Maar zodra ik mijn spullen pak en aan mijn tafel ga zitten is het een moeten. Ik moet dingen maken. Want dat deed ik altijd en daar hield ik van.
Het gevolg is dat er niets uit mijn handen komt.
Dat ik mijn tijd verlummel.
Ik kijk uit het raam.
Ik probeer niets te moeten.
Helemaal niets.
Ik wil geen dingen maken omdat het moet.
Ik wil dingen maken omdat ik het wil.
Omdat ik nieuwsgierig ben naar hoe ze er uit gaan zien.
Omdat ik enthousiast ben.
Van binnenuit.

Dit is het laatste restje kramp.
Hoop ik.

(Zo. En nou is het klaar hoor. Met de ontboezemingen. Morgen gewoon weer naar de sportschool!)

Dank dank voor de ontboezemingen (mooi woord weer). Al eerder gezegd, maar jouw ontboezemingen raken me zo. Ik lees en herlees ze en denk er op de gekste en juiste momenten aan. Samenhang tussen kramp en verlummelen; ik lees zogezegd naar de “conclusie/constatering/waarheid als een koe” toe en het klopt zo…Prachtig.
Heb een fijne dag!

Ik vind dat jij tijdens dat gelummel toch verdomd mooie stukjes schrijft. Jij lummelt helemaal niet, je ordent in je hoofd en je maakt ons deelgenoot, waarvoor dank, want je doet het prachtig.

Eerlijkheid kan nooit verkeerd opgevat worden. Dat zou niet eerlijk zijn. Want dan wordt het interpreteren. En dan kan men weer lekker gaan oordelen en vergelijken.

Eerlijk is waar. En waar is puur. En puur is echt. En echt is mooi.  Lieve Anneke;  wat zouden wij hebben aan een gecensureerde zeekomkommer ?

Inderdaad Esther, dat was ik nog vergeten toe te voegen. M.i. heeft lummelen overdag dezelfde functie als dromen ‘s nachts. Het is actief geestelijk verwerken en verteren. Broodnodig dus; dat over het water in de verte staren…...

Voor mij is het een vorm van afwachten totdat de boel escaleert. Dat er een telefoontje komt. En dat afwachten letterlijk uitvoer op de bank, hangend.

Jezelf schrap zetten, is veel beter verwoord.

Er is een joods gezegde dat luidt: ‘alle oponthoud is voor het goede’. Daar denk ik zelf altijd aan, als er niets uit mijn handen komt. Misschien heeft ook kramp wel een functie.

Jij hebt hele sterke ontboezemspieren.

Hoi An,

Leuk, je nieuwe werkje, het ziet eruit als voelsprietjes met oogjes die steeds
verder naar buiten steken om de wereld te aanschouwen, een soort beeldende metafoor voor
jouw opkrabbelfase waarin je je bevindt?

groetjes,

Lily

Anneke, “Die griezelige onaanvaardbare conclusie” is inderdaad een wreed gegeven , maar iedere invoelende moeder herkent hierin de onuitputbare liefde van de moeder voor haar kind.  een liefde die o zo kwetsbaar bang en ingrijpend machteloos maakt…. (en wat jij zo mooi omschreven hebt, ben tot tranen toe geroerd door je stukje)

Nee, nee, als ik het zo lees en erover nadenk zit daar geen spoor van onaanvaardbaarheid in! Die verlichting was er juist omdat je zo zielsveel van hem houdt! Hoe meer je om iemand geeft, hoe harder je je schrap zet, des te meer verlichting als uiteindelijk, tussen hoop en vrees, een weg ingeslagen wordt (links, rechts, rechtdoor, rechtsomkeert - jij had geen mogelijkheid om te sturen). Alleen al het inslaan van de weg geeft verlichting, instinctief, bijna biologisch. Een keuze kreeg je pas na de verlichting. En die neem je, met alle kracht!

lummelen - sporten - maken, misschien werkt dat zo…

dat stilzitten
en ‘verlummelen’
is geen ‘waste
of your time.’

snap je dat?

Ik ben het wel met Karin eens. Je bent als een wekker die te stijf is opgewonden. Dan doet’ie het niet meer. Eerst moet die veer los, en dat kan door te goed te leren lummelen (ik zou het anders noemen, dit is te negatief…) Er zijn ook wel andere mooie methodes die je helpen al die vastgelopen energie weer op gang te brengen.

Ik kan me (letterlijk) voorstellen dat de verantwoordelijkheid voor een onbestuurbaar kind zo zwaar drukt dat je zoveel later het woord verlichting durft te gebruiken. Daar hoef je je niet voor te schamen. Ik heb goddank niet de problemen die jij hebt gehad, maar er gebeuren dingen waardoor de verantwoordelijkheid zwaar drukt. Ik heb ooit gezegd: ik hou zielsveel van mijn kinderen maar ik zou er niet meer aan beginnen als ik mijn leven opnieuw mocht doen. Opvallend hoeveel ouders begrip tonen maar daar niet openlijk over durven praten.

Misschien wel dóór zijn dood heb je jezelf verschrikkelijk goed leren kennen..Het gebeuren is niet dood zoals hij, dat zal altijd blijven leven. En zo lang het leeft zet het dingen in beweging. Lummelen zet ook dingen in beweging, het is iemand die je héééél ver naar achteren trekt op de schommel.

Wat dapper om te durven lummelen en je niet helemaal vol te bouwen met dingen die je moet.

Gedachten hebben een relatie met het tijdsbeeld.

Zo ga je door allerlei fasen. En deze is evengoed heel belangrijk. Zolang het als moeten voelt, moet je het nog niet doen. Maar je er ook niet schuldig over voelen als je niets doet, dan helpt het namelijk geen steek. Echt niets moeten van jezelf is nog best een uitdaging.

Dat het in een bepaald opzicht een opluchting is, dat mag gewoon gezegd worden, gevoeld worden. Dat doet totaal niets af aan je verdriet. Het zijn gewoon dingen die naast elkaar bestaan en gevoeld mogen worden. Hoe dan ook was en is het zwaar, met of zonder, zonder of met. De paradox van het leven. Ga maar even lekker niets doen hoor.

Commenting is not available in this weblog entry.