2

Op een gegeven moment bestond mijn leven nog alleen uit me schrap zetten.
Stil zitten en me schrap zetten.
Ik deed nog wat vrijwilligerswerk, maar spande me vooral in het leven zo gewoon mogelijk te doen lijken.
Dat was een van de weinige dingen die ik voor hem kon doen.
Van gewoonheid gaat een enorme geruststelling uit, weet je.
Verder deed ik niet veel meer.
Het maken van belachelijk kleine dingen lukte niet meer.
Een boek lezen ging niet meer.
Eigenlijk ging bijna niets meer.
Het enige dat min of meer een vrijplaats was, was mijn virtuele leven. Uren zat ik aan mijn computer geketend.
Ik zette me schrap.

Na Thomas’ dood was ik een beetje als tante Sidonia.
Je weet wel, dat ze volkomen verkrampt door Jerommeke op zijn schouder genomen wordt om met schoenen en al in een mosterdbad gezet te worden. Zo ongeveer.
Het schrap zetten hoefde niet meer, de ramp was immers al gebeurd, maar ik bleef in een kramp.
Mijn werk was de teil waar ik met schoenen en al in gezet werd.
Het vrijwilligerswerk werd een fijne baan waar het leven weer een normaal aanzien kreeg. Gewone mensen, gewone dingen, zelfs de akkefietjes zijn gezellig (meestal dan toch).
Maar helemaal gewoon is het niet, want het is wel een museum dat een tragische geschiedenis in herinnering houdt.
Dat is goed.
Op de een of andere manier lijkt het logisch.
Zoals ik elke dag op nog geen 100 meter afstand bij het stoplicht tegenover de Euromast sta.
En alle malen zal ik wenen…

(later verder)

Fijn dat je inmiddels geen tante Sidonia meer bent. (Alhoewel dat natuurlijk wel een lief en doodgoed mens is)

I do wonder if the pain ever ends. Longing for a love I lost ~ and not even to death ~ I am again and again surprised by how the little things can grab one as fiercely as the big things and throttle the breath from you.

Keep on being alive, Zeekomkommertje! We live with you. The details may be different, but the essence is much the same, isn’t it?

Sometimes we breathe out till we feel like suffocating, and sometimes we breathe in till there is life and vitality again.

Commenting is not available in this weblog entry.