Mijn oude straat had nog één verlicht zolderraam.
Verder was het er donker.
Vreemdoranje gloed van straatlantaarns.

Ik stond voor mijn huis en keek naar boven.
Achter de ramen weet ik het verlaten monument.
De witte vloer met de zwarte weg en de rode meren.
Achterin het huis de openslaande ramen en de Magnolia.
Zijn kamer op zolder.
Voetstappen op de trap.
Die keer toen hij viel.
De dag dat hij thuis kwam na dat ongeluk.
En ach, die periode met die hond….

Maar de deur gaat schuil achter onverbiddelijk staal.
Mijn verleden letterlijk afgesloten.
Alles is nu in mijn hoofd.

 

Mooi en helder verwoord, in weinig woorden Anneke..
Een paar keer per week droom ik vergelijkbare beelden, een wonderlijk schizofreen leven, zoveel pijn met kleuters die vrolijkheid nódig hebben.

Dit is geen droom hoor Jolie. De straat waar ik woonde is dichtgetimmerd wegens renovatie. Eens in de zoveel tijd ga ik even kijken hoe de straat erbij staat. Maar niet te vaak.

Ik ervaar mijn verlies denk ik anders dan jij want ik vind juist dat pijn en vrolijkheid en geluk heel makkelijk naast elkaar bestaan, of in ieder geval voortdurend afwisselen.

Ja, nee, dat begrijp ik Anneke :) De reusachtige bomentuin bij mijn Oma’s huis, daar waar mijn herinneringen zetelden, is compleet volgebouwd, dat heeft er ook zo uitgezien, en nadien keert dat beeld terug, als spookbeeld. En ook ik vind dat het allemaal makkelijk, vloeiend naast elkaar bestaat, maar als je het van een afstand bekijkt, doet het mij wat schizo aan… ;-)
Maargoed, ik wilde je iets hartelijks schrijven, iets gemeends… iets eigens, Thats all ;-)

Ojee, ik geloof dat ik een beetje cru overkwam. Dat komt doordat ik wat kort en bondig formuleer denk ik. Ik ben blij met je reacties hoor!

Oh gelukkig :-) Ja, door angst voor misverstanden maak ik er altijd een heel verhaal van ;-} En schizo bedoelde ik ook niet nagatief hoor, eerder zelfspottend. Enfin.

Commenting is not available in this weblog entry.