de precieze plaats weet ik niet
wel ongeveer
ik kan het me nog steeds niet goed voorstellen
ik ben er bang voor
vagelijk hoor ik de takken die hij geschampt heeft kraken
ik heb geen idee van de snelheid, van de klap
hoe dat precies geweest moet zijn
hoe hij daar lag

al na twee dagen moest ik er naar toe
het was zondag en er waren mensen voor een dagje uit
Nico en ik zaten op een bankje aan de voet
de mensen deden hun zondagse dingen en wij zaten daar
in een paralelle wereld
naar boven was geen optie
voorlopig niet, misschien wel nooit

het gebied in mijn hoofd waar ik me normalerwijs dingen mee voorstel was blanco
ik dacht er een beetje om heen
dat was al pijnlijk genoeg

misschien is de euromast wel een monument voor alle mensen die er ooit af gesprongen zijn

misschien word ik wel 80 jaar

Raar dat de wereld doordraait en mensen met andere bedoelingen gingen dan jullie.
Ik hoop dat je 100 wordt en de wereld ook weer op een normale manier voor je gaat draaien.

Misschien.

tuurlijk wordt je tachtig..
en ga niet naar boven (ik [ook] niet -
heb hoogtevrees…)

Je was er in ieder geval al.

De paralelle wereld stemt tot nadenken.

Rust nu maar even samen uit.

Maakt niet uit hoe oud je wordt…. word gelukkig oud.

Zorg dat je zoveel mogelijk geniet van het oud worden.

je verdiend geluk, blijdschap, lachen, liefde, een leven lang. En je hebt nog heel wat jaar te gaan als t goed is idd.
gister hoorde ik een citaat uit een film:
je leven is nu, hier op dit moment, het wacht niet tot alles goed met je gaat, dus geef je over, en leef.
Vlak na crematie ben ik ook naar de euromast geweest, ik heb er een biertje gedronken op thomas met een vriend van me. En heb een kaarsje gebrand en achter gelaten. Ik wilde graag iets ceremonieels doen, zodat ie zou weten dat ie niet alleen was, en dat hij veilig kon overgaan. Ik heb ook een filmpje gemaakt, waar ik de confrontatie zocht om het te bevatten. Omhoog ben ik ook niet meer geweest, maar het uitzicht is wel prachtig. De Euromast als monument voor iedereen die eraf sprong, vind ik wel een beetje cru, het is een monument van Rotterdam. En daar ben ik trots op. Elke plek heeft zo zijn schaduwen, en glinsteringen. Misschien kan je zelf een monument maken, voor thomas en/of alle andere mensen die hem voorgingen en nagingen. Iets van jezelf, iets tastbaars, en minder hoog.

knuffel

inderdaad misschien ... ik wens je de onzichtbare hand in jouw hand .. een hand die jou verder leidt op de weg die komen gaat.

Commenting is not available in this weblog entry.