Ik was er al eerder maar nu was het anders. Natuurlijk.
Niet dat er overeenkomsten zijn tussen de dood van duizenden jonge jongens in een oorlog en die van mijn zoon die van de Euromast dook.
Ik kon me wel heel goed de duizenden moeders voorstellen, en de evenzovele gaten in hun hart.

Die moeders zijn zelf ook dood nu.
Toch ligt het monument erbij alsof het gisteren ingericht was.
Het is er groot en wijds en stil en erg keurig.
Ik geef toe. Er gaat iets van uit.
Maar ik mis de tijd.
De menselijke maat.
Ik had al die mooie witte kruisen wel eens roodgestippeld willen zien.
In plaats daarvan waren er continu twee grasmaaiwagentjes bezig de banen gras tussen de rijen kruisen kort te houden.
Kort kort kort.

Maar het leven sluipt toch altijd wel ergens binnen.
Gelukkig…..

hoi,
fijn dat je weer kan poepen :P heb je van die maffe yoghurt gegeten? als je over je huis verteld, loop ik er zonder moeite doorheen, in gedachten. zelf het moment dat ik je voor het eerst zag staat me nog helder voor de geest. je zat op de bank, met de tafel voor je vol kaarsjes. als een soort sigeunervrouwtje, maar t was donker dus k zag t niet goed haha. daarna heb ik op t dak voor het eerst met thomas gezoend. Het uitzicht was prachtig. en de herinnering voor altijd levendig.

dikke kus en n knuffel.
xxx

‘Het allerbelangrijkste is dat wij -waar we ook gaan en hoe we ook gaan- de muziek van het leven blijven horen’.
(Theodor Fontaine)

Anneke,
Van welke muziek houd jij ?
En van welke muziek hield Thomas ?

Wonderbaarlijk hoe het leven, al is het maar een klein grassprietje, overal tussendoor kan piepen. Mooi dat jij dat ziet, ook.

Het is niet te hopen dat ‘het leven’ in de vorm van een termiet of houtworm in die fraaie kruisjes sluipt… Het zou gauw gedaan zijn met deze symbolen van de nog laatst levende generatie.
In Ieper staan intussen de kruizen van één wereldoorlog geleden. Er is daar gelukkig nog volop aandacht voor de waanzin die de laatst uitgestorven generatie bestierde.

Ik hoop dan altijd op een eigenwijze paardenbloem of velden vol madeliefjes die dapper doorgaan. Zoals jij!

lieve zee, je weet iedere keer de spijker zo goed op de kop te slaan…...  en het leven sluipt altijd wel ergens binnen…gelukkig!

Bewonderenswaardig hoe je deze dingen weet te verwoorden! Vooral na het zien van de foto’s erg raak.

Zeekomkommer,
Ik lees je al een tijd met bewondering, blijdschap, verstilling en kippenvel maar heb nooit iets te melden gehad in de reacties. Vandaag is me iets bizars overkomen waardoor ik de hele tijd aan jou moet denken. Ik zat vanmiddag in een congrescentrum in een zaaltje voor een nascholingstraining toen een van mijn medecursisten uit de les werd gehaald. Ze kreeg te horen dat haar zoon van 20 vandaag in Afghanistan om het leven is gekomen door een bom. Ik weet niet precies waarom ik jou dit nou wil schrijven, maar ik geloof dat het iets te maken heeft met je willen laten weten dat mensen jouw verhaal bij zich dragen. En dat ik dankbaar ben voor wat het in me losmaakt. En dat ik geinspireerd ben door hoe je het deelt en hoe mooi de vorm is die je ervoor kiest, met je woorden en je kunst.
Nou ja, dat heb ik bij deze dan laten weten.
Liefs van Impa

heel mooi stukje!

ja jonge jongens,
en strak gras dat gaat niet samen

of het moet het strakke gras van een voetbalveld zijn, balletje trappen, ongein, niet onder de grond.

Erg mooi beschreven. Ik bedenk me door jou nu pas dat die duizenden canadezen die achter ons huis liggen allemaal een moeder hadden en dat die nu zelf ook dood zijn. Wat intens verdrietig allemaal. Dat bijna elk kruis een moeder vertegenwoordigd die mijn grootste angst hebben moeten doorléven. Het lijkt me zo erg en elke dag besef ik meerdere malen hoeveel geluk ik heb en dat ik elk moment moet opzuigen en inhaleren nu het nog kan met een licht hart.

Commenting is not available in this weblog entry.