Zomaar ineens deed hij een mooie observatie.
Ja, zei hij, maar jij ziet jezelf als uitzondering en ik zie mezelf als de norm.
Ik weet niet precies meer naar aanleiding van wat.
Het zal wel over de afwas gegaan zijn ofzo.
Bij ons kunnen de meest simpele dingen soms heel ingewikkeld worden. Dat je op het laatst niet meer begrijpt waar het allemaal om begonnen is.
En hij heeft nog gelijk ook geloof ik.
Hij heeft een eenzijdig perspectief: neemt zichzelf als norm.
Ik heb een meerzijdig perspectief: ik destilleer een norm uit wat me omringt.
Mensen met een meerzijdig perspectief hebben gevoelige antennes nodig.
Als de oogjes van de slak.

Ik hou van de slak.
Om z’n tempo, maar meer nog vanwege de oogjes.
Volmaakte sculptuurtjes.
Gekke beweeglijke knopjes waar je, keer op keer, op drukte om het wonder te zien gebeuren. Snel en traploos terugtrekken en bijna meteen ook weer even soepel uitsteken. Adembenemend.
De ultieme flexibiliteit. Kan niet kapot.

Ik denk dat een slak een meerzijdig perspectief heeft. 

Houdt hij niet ook van de slak?

Jij een slak? Oke, een zeeslak dan.

Knap geschreven stukje, graag gelezen!

Zo heb ik bewondering voor de naaktslak.

En een doorzettingsvermogen! Als ik zo langzaam ging had ik het opgegeven, met name als ik de weg niet wist en in rondjes aan het kruipen was. Maar de slak, nee hoor!

Heel goed gezegd! Zo zijn slakken inderdaad. Groeten uit Portugal.

*kijkt in zichzelf*

ja die flexibiliteit vind ik ook erg mooi. en ook dat langzame.
maar ze zijn me te bang.
:-)

wat een prachtige metafoor!

Commenting is not available in this weblog entry.