eerst had ik er niet zo’n last van
ik was de hele tijd bezig doordrongen te raken van zijn dood
het alarm stond als het ware aan
ik weet niet of ik aan zijn dood gewend ben nu
maar in ieder geval is het wel tot in elke uithoek van mijn geest doorgedrongen
ik merk het aan mijn dromen

en sinds kort zie ik dus spoken
het begon op een ochtend op de sportclub
er deed een jongen mee
dat gebeurt niet vaak, dat er mannen mee doen aan de lessen
de mannen zitten boven en balanceren met gewichten
of doen dingen met apparaten waarbij je heel moeizaam leert kijken

de jongen was van het zachtaardige soort
geen watje, maar ook niet nodeloos stoer
hij slungelde een beetje
hij droeg een rode broek en een bruin shirt en heel eventjes had hij het gezicht van Thomas

sindsdien zie ik hem vaker
in een oogopslag, een manier van lopen, vanuit een ooghoek
ik vind het een beetje eng
omdat het zich buiten mijn wil voltrekt en tegelijkertijd precies datgene is wat ik het allerliefste wil
waar ik naar verlang
en meer naarmate zijn dood werkelijker wordt

Erg herkenbaar. Ik zie mijn moeder regelmatig fietsen en laatst liep ze op de parkeerplaats voor mijn huis. En dan het gevoel dat het dan allemaal zo verder zou kunnen gaan, dat ze langs komt, we bijpraten, alsof het allemaal niet zo is, en je dan realiseren dat het wel zo is…
Ik voel met je mee.

Ook voor mij herkenbaar, en nog steeds. Elk jaar rond zijn sterfdatum zie ik mijn vriend ergens fietsen, lopen of staan en zie pas na een paar seconden dat het iemand is die op hem lijkt. In het eerste jaar na zijn dood had ik dat continu.

Soms hebben mensen meer gemeen dan je op het eerste gezicht denkt.

Ik denk ook
dat je het een beetje wilt
en dus meer kan zien.

Ik weet alleen niet
of het je geruststelt
of verdrietig maakt.

ik herken dit ook in relatie tot mijn moeder, die negen jaar geleden overleed. het lijkt mij niet iets om je zorgen over te maken. integendeel zou ik bijna willen zeggen. een mens leeft voort zolang hij wordt herinnerd.

Ik ‘zag’ mijn vader niet, nadat hij overleden was, maar dat kwam misschien ook omdat hij een nogal markant hoofd had waar niet veel anderen op leken.
Maar ik had het wel dat ik, als ik andere mannen van zijn leeftijd ontmoette, er iets in wilde herkennen.

Ik heb nog nooit iemand die zo dichtbij me stond verloren, maar ik herken het van toen ik een jaar in mijn eentje in het buitenland zat. Ik dacht de hele tijd mijn beste vriendin te zien, of mijn moeder, of iemand anders. Me dan beseffende dat dat niet kon omdat ik ergens anders was. Bij mij deed dat besef geen pijn maar misschien is het een beetje hetzelfde. Jij bent ook ergens anders dan hij.

Wat AnnaDenise zegt, dat heb ik ook. Dat is duizend maal minder snijdend dan jouw geval, maar toch herkenbaar.
Dat wat je mist, ga je zien. In kleine beweginkjes, in een loopje, een gebaar, een lach, een kleur. Dat is eigenlijk alleen maar mooi. Zo laten je hersenen weten dat je hart nooit vergeet.

Wenz heeft het goed, met die laatste twee zinnetjes. Milde variant van Emmaus.

Commenting is not available in this weblog entry.