Ik zag haar zo dichtbij aankomen dat ik wist dat ik nergens meer heen kon. Okee, dacht ik, dit is het dan.
Daar ga ik.

Ik voelde eerst mijn hoofd neerkomen toen mijn rug en daarna nog es mijn hoofd.
Meteen daarna zat er een vrouw naast me gehurkt.
Ze praatte tegen me, precies zoals ik het afgelopen maandag nog tijdens de BHVcursus geleerd had.
Iemand belde 112.

Mijn rug deed zeer.
Ik lag op mijn zij en in mijn hoofd was een soort windstilte.
Niet onprettig.
Ik wilde nog wel even zo blijven liggen.
Alsof ik door een spleet in de tijd gevallen was.
Zo pats boem uit de dagelijkse dingen.
Ik maakte me geen zorgen.
Ik dacht aan Thomas.
Hoe hij gevallen was met zo ontzettend veel meer vaart van zoveel grotere hoogte.
Op de een of andere manier stelde het me gerust.
Misschien had hij zich ook wel in zo’n spleet bevonden.
Waar je niet meer bang bent en je overgeeft.
Windstilte.

Ik ben bont en blauw maar alles doet het nog.

Anneke, wat een geluk dat je min of meer ongedeerd bent! Je hebt een zéér speciale engelbewaarder denk ik…

Met dat verschil dat dit niet je eigen keuze was. Heb je een idee van zijn motivatie? Daarover heb je hier nog niet geschreven.
Blij dat alles het nog doet! Ik hoop dat de builenpijn meevalt.

Wat bijzonder dat in zo’n onverwachte, schokkende situatie toch geruststelling verborgen kan liggen.

Het klinkt beangstigend en rustig tegelijk.. Beterschap met dit alles!

Ik ben blij dat alles het nog doet en sluit me bij AnamCara aan.
Beterschap, wordt maar snel weer gewoon rozig beige.

Maar hoe kwam dit dan? Wat gebeurde er?

@  Eliane

Ik had een aanrijding van de week.
Ik kwam op de motorkap van een personenauto terecht en maakte een dubbele salto, heb ik van horen zeggen.
Ik fietste ongeduldig om een tweedubbel geparkeerde bus heen.
Had ik niet moeten doen, ik wist het bijna meteen al, maar toen was daar die auto al en ik kon nergens meer heen.
Klaboem.
Enfin.
Ik ben er goed vanaf gekomen.

@ Theo

Er is zeker het nodige aan voorafgegaan, aan Thomas’ beslissing. Maar ik heb voorlopig besloten dat ik zijn geschiedenis niet online zet.

OMG! How horrible! Mijn vader heeft mijn broer een keer zo zien vliegen, vanuit deze huiskamer:
http://www.duvekot.ca/eliane/archives/001436.html
Is ook goed afgelopen.

Ow Anneke toch. Ik zou graag zien dat jij in het vervolg gaat fietsen met een witte helm met rode stipjes.

(De boebas zat nog in de cache.)

Je wist wel wat je met jezelf moest doen dan, na die cursus van maandag ;-).
Het commentaar in het OVM zal wel niet van de lucht zijn denk ik zo….
Gelukkig valt het allemaal mee (no pun intended :-))ik hoop dat je snel weer builen- en blauweplekkenvrij bent.

He, jakkes! Gelukkig ongedeerd!!

pffff blij dat het met een blauwe butsen sisser afloopt.

Oei… soms komt alles tegelijk he.

Gelukkig dat het behoorlijk meevalt….!

Beterschap en misschien kun je de blauwe plekken ook artistiek verwerken? :)

Gelukkig, je bent er nog! Moet er niet aan denken zeg… Wat zal de angst je bij de keel gegrepen hebben “tijdens”, zeg maar. Huuuuu! Niet meer zo eng fietsen hoor!

zo zie je, ellende verbroedert(-zustert?) je met je geliefden, zelfs als ze hier niet meer zijn…

Over de boebas gesproken.
Gelukkig er goed vanaf gekomen maar overweeg die helm eens, wij willen in dat geval wel graag even een foto natuurlijk ;-)

Je hebt geluk gehad:-)

Je kan het nog navertellen… al ben je bont en blauw…. dat je op z’n moment aan Thomas denkt is ook niet zo vreemd…

Beterschap, en sterkte!

En ja, die windstilte, toch een soort zelfbescherming denk ik…

Beterschap toegewenst!

Ik heb je weer gelezen.

Oh Anneke die vragen dwingen ook dagelijks door mijn hoofd, die laatste handeling, die laatste sprong, die laatste seconden, de horror - en al die attributen en bouwkundigheid zijn (eh, waren) voor ons gewoon dagelijkse objecten, gebruiksvoorwerpen - maar met zo’n aanrijding komt het nog dichter in je beleving..
Veel beterschap!! Ik denk altijd aan je, dagelijks, ook als ik het niet aankan om je log te lezen..

Toen ik begon te lezen dacht ik: wat een nare droom.
Maar dit was echt.

Hoe is het nu?

beterschap anneke
en ik denk het wel, van die overgave

niet dat ik er iets zinnigs over kan zeggen, maar ik denk het wel

Beterschap!.... en die witte helm met rode puntjes wil ik ook wel zien…;-)

Commenting is not available in this weblog entry.