Het monument is ingepakt, het huis gesloten.
De tijd van stippen is voorbij.
Er is iets veranderd.
Alsof ik meer oog in oog sta met het verdriet.
De uitvluchtende handelingen zijn op.
Zo voelt het.

Maar ook dit: niet mijn hele hebben en houden kan in het teken van zijn tragische dood blijven staan.
Thomas moet nu in een andere vorm in mijn leven opgenomen worden.
De metafoor van de trein komt als geroepen.
De reis kan beginnen.
Op zoek naar nieuwe gewoonten die ik me aan kan meten,
andere plaatsen die ik thuis kan noemen.

Vandaag trok ik mijn gestippelde schoenen aan en ging op pad.

Dat noem ik nou re-te-stoer.

En ik noem het keimoedig.

ik noem het: de goede weg…

Leuke route uitgestippeld? Blijven stappen met de stippen :)

Je schreef onlangs een paar keer dat je huilde. En ik dacht: wat fijn voor haar. Het verdriet is in beweging. En je kijkt al weer wat vooruit. Het zijn goede berichten.

Je bent zo sterk, ik ben benieuwd wat je allemaal tegenkomt op je reis. Je bent een levenskunstenaar in alle opzichten.

Anneke, wat ben je mooi! Ga ervoor!

Dat klinkt hoopvol, anneke.

Hij zal soms dichterbij soms verderweg zijn.
Welke weg je ook gaat. Dus Ga!

Dappere stappers die schoenen van jouw

De stippen worden stappen.

En wederom ben ik ontroerd.

Commenting is not available in this weblog entry.