In het Kralingse bos heb je een fietspad dat het Gazellenlaantje heet. Daar begint het al mee, met zo’n naam die gezwindheid veronderstelt.
En schoonheid.
Het is een pad van een kilometer of twee in het rustige deel van het bos. Stil en met precies genoeg begroeiing om je het idee te geven dat je in een bos bent, en niet in een stadspark.
Het lijkt ook of de luchtweerstand er minder is.
Fietsen daar is soepeler dan ergens anders.
Op warme dagen is het er koel.
Op koude dagen is het beschut en duister van weemoed.
Een fijn pad dus, dat altijd te kort is, maar waarvan je weet dat als het langer was de betovering verbroken zou zijn.

Maar het mooiste is: het Gazellenlaantje in het voorjaar.
Wanneer je kans hebt dat de zon schijnt.
Er een zacht windje door het ontluikend groen waait.
Op het pad verschijnen de prachtigste tekeningen.
Wuivende schaduwen, grijstinten, van hard tot fluweelzacht.
Een schitterend feest van vorm en beweging.
Alsof je in een tekenfilm fietst.
En je zou willen dat het eeuwig kon duren.

Ik moest er gisteren aan denken toen ik mijn oude buren in de supermarkt zag.
Rond de veertig zijn ze.
Ik ken ze al vanaf dat Thomas geboren werd.
Zij dik en eeuwig slecht gehumeurd.
Hij dun en zelfs als je hem alleen ergens tegenkomt maakt hij nog een opgejaagde indruk.
Grote kar vol boodschappen.
Zij mopperend.
Hij redderend.
Ik kreeg het er benauwd van.
Van de geslotenheid van hun leven, dat ze niet uit kunnen breken.

In het zelfde bos heb je ook een Mollenlaantje.
Daar doen ze mij aan denken.
Alsof ze altijd maar onder de grond moeten fietsen.

Wss hebben ze dat zelfs niet eens door dat ze een mollenleven leiden…

je zou ze toch het Gazellenlaantje gunnen…

“Vroeger” (o jee) had ik dat altijd met oudere mensen, dat ik dacht als ik zo maar niet word. Ondertussen weet ik dat het inderdaad helemaal niks met leeftijd te maken heeft.
En ik weet dat ik ook mijn eigen leven niet 100 % onder controle heb en dat er mensen zullen zijn die juist mij zielig vinden of -doe dat dan maar- het allemaal helemaal niet kunnen volgen…

Maar ik fiets niet onder de grond nee. Daar hou ik niet van.

Er blinkt iets voor jou op tijdtussendoor!

Volgens mij kent iedereen wel zo’n stel dat van ellende bij elkaar blijft plakken. Je gunt ze een ander leven, en eigenlijk ook niet door het eeuwige chagrijn.

Off topic: wanneer krijg je nou eens een RSS’je?

Als ze alleen maar eens om zich heen konden kijken op het moment dat ze al die aarde waar ze zich doorheen worstelen, in een hoop naarboven duwen, dàn zouden ze zien hoe het ook kan. Maar ja, mollen zijn zo goed als blind…

Ach, je hebt ook een ‘award’ van tijdtussendoor.. nou ook eentje van mij, ondanks dat ik weet dat je wars bent van dat soort dingen.. beschouw het maar als een opsteker, een pluim, of een blogknuffel ..

Commenting is not available in this weblog entry.