Het parkietje in mijn hand paste net.
Oh, ik wist best dat het niet mocht maar ik deed het toch.
Het was een onaantrekkelijk vogeltje. Zo een nerveus ding dat al begon te fladderen als je er naar keek.
Misschien deed ik het daarom.

Ik was een jaar of negen en ik had het parkietje in mijn hand en ik kneep.
Een vreemd gevoel kwam over me. Een opgewondenheid die ik niet begreep maar die ik best wilde voelen.
Ik kneep nog wat harder.
Ineens zei het parkietje piep. Ik schrok en liet onmiddelijk los.
Alsof ik betrapt was.
Op dat moment besefte ik dat het heel, heel verkeerd is om een weerloos parkietje te knijpen. Dat het je plicht is het niet te doen, juist omdat je het zo makkelijk en ongestraft kunt doen.

(Nou ja. Soms schrijf ik dingen op en dan denk ik later, waar gaat dit over. Maar dan staat het er al hè.)

En zeg eens eerlijk, soms wil je iemand best in zijn nekvel grijpen en dan knijpen totdat hij ‘piep’ zegt. Of niet soms… :-)

@ Casa

Ja psies!
Maar dan zijn het meestal geen parkietjes.
:-)

Het zweet breekt me uit als ik zoiets lees…

Dat is wel de manier om iets te leren denk ik: doen en merken dat het niet werkt/niet goed is.. (en hoe kóm je er nu ineens op, daar ben ik dan wel benieuwd naar, door al die lente vogeltjes?)

Ik heb eens een slak met zout bestrooid, omdat ik niet geloofde dat hij echt zou ‘wegsmelten’. Daarna voelde ik me heel, heel, heel schuldig. Toen heb ik hem in de sloot gegooid om het bewijs te verstoppen. Dat was nog erger.

PIEP!

Ik heb als kind van 2 of 3, dat mag mij vergeven worden, waterschildpadjes omhoog gegooid, naar wat ik heb vernomen, maar vliegen konden ze niet.

Ik verzamelde spinnen in een eierdoos. En ze er maar hardhandig in pletten omdat ze er steeds uitliepen. Ook de kat dwong ik in het wandelwagentje te liggen, dat ging zonder geweld maar we hielden beide harnekkig vol: zij in het eruit springen en ik in het haar terug leggen.
Kinderen en dieren, sja. Dat moet zich een weg vinden.
En wat wil IK hier nou weer mee zeggen?? Maarja, nou heb ik het al opgeschreven ;)

Ha, dat had je bij mij al eens bekend!
http://www.duvekot.ca/eliane/archives/000705.html

Ik beknijp nog met grote regelmaat voogjes, eigenlijk heb ik me daar nooit vragen bij gesteld, gewoon lekker toch, dat piepen is slechts tijdelijk, moet je even doorheen.

Ik roep Coco tegen een bepaalde parkiet in de kinderboerderij. Dan komt hij aanvliegen en blijft tegen het gaas hangen. Ik kletst dan een poosje heel gezellig met hem en voer hem uit armoede een paar grassprietjes.

Volgene keer grijp ik hem.

Ooit waren er 2 minischildpadjes die een reis uit een ver land stiekum en ternauwernood overleefd hadden. Ze werden door mijn toenmalige geliefde (ik was al geen kind meer) met onvoorstelbare toeweiding zo’n 10 x per dag gevoerd met een pinkje schildpaddensmurrie. Ik mocht ook een x en deed zo hard mijn best dat het padje promt een fikse deuk in zijn schildje had. ‘t Leefde al snel niet meer en ik heb het maar niet verteld… Het is allang uit.
Maar als kind deed ik nooit zoiets. Fijn dat je’t vertelde, nu is mijn moord tenminste ook eens de wereld in.

Is ‘ie nou stuk?

Sans Souci; Een kind heeft geen zorgen. Dat achterlijke vogeltie ging nog mee op vakantie ook.

Wij hadden vroeger een cavia. Mijn moeder nam m altijd even mee als ze aan het stofzuigen was… losse haartjes eruit… beestje vond het heerlijk. Tot moeders in de slaapkamer was en het tot haar door drong dat ze de stofzuiger hoorde. Zus lief, toen een jaar of 4, ging Piepertje (heel toepasselijk) ook even stofzuigen, en had de stofzuiger vol op z’n bekkie gezet.
Gelukkig was moeders net op tijd, en heeft hij het overleefd, maar het scheelde weinig…

Commenting is not available in this weblog entry.