Ik vond een papiertje.
Het zat tussen een bundeltje onbegrijpelijke aantekeningen dat ik bewaar. Eens in de zoveel tijd kom ik die krabbels tegen en dan lees ik ze.
Soms geen idee meer waar het over gaat.
Vaak genoeg wel.
Het gaat om volstrekt onnavolgbare tekstjes.
Hartekreten.
Ik bewaar ze omdat een paar van die cryptische zinnen me een hele periode kunnen doen herinneren.
Inclusief de bijbehorende gemoedstoestand.
En daar gaat het om.
Het geheugen is immers onbetrouwbaar.
Alles wat je je herinnert wordt gekleurd door alles wat er daarna gebeurde, en ook wat er voor gebeurde, en door je stemming, en door het weer en door weet ik niet al wat.
Maar zo een paar zinnen zijn net als een foto.
Een momentopname.
Een bevroren stukje geest.

Men neme:
een harige Arie
een broer met een ham in zijn binnenzak
een kind in de tuin
een man met helende kwaliteiten
een moeder met een verslaafde zoon
een zus in een envelopjurk
een handvol los grut

Dit alles in een grote pan husselen. Op een laag vuur gedurende een half uur zachtjes laten koken. Afblussen met de wekker op 10 uur.
Slaap lekker!

Dat smaakt naar een herinnering.

Commenting is not available in this weblog entry.