In de spiegel daarentegen probeer ik altijd zo klein mogelijk te lijken.
De laatste tijd kost dat wat extra moeite.
Sommige mensen worden mager van verdriet.
Maar ik ben natuurlijk weer zo iemand die er dik van word.
Of eigenlijk. Ik krijg er trek van.
In zoetigheid vooral.

Dat platte buikje waarmee ik in 2006 nog zo fijn in de pluspunten stond te showen is nu een balletje geworden. Het is een balletje waar ik uitstekend mee uit de voeten kan, maar dat ik, ijdel als ik ben, toch liever plat zie.

Een paar weken geleden was het nog voldoende om mijn buik wat extra in te trekken om het gewenste resultaat te krijgen. Vandaag moest ik behalve dat ook een beetje manouvreren met de afstand.
Vreemd genoeg valt het balletje niet op als ik heel dichtbij mijn spiegelbeeld ga staan. Misschien doet het gebrek aan afstand iets met mijn gevoel voor maat.
Dat lijkt me heel goed mogelijk.
Ja, nu ik erover nadenk lijkt het me zelfs algemeen geldig. Wanneer je ergens met je neus bovenop zit verlies je je gevoel voor proportie.

Op ruim twee meter afstand is mijn buik echter precies op maat. Dus als je mij tegenkomt en ik hou een beetje afstand, of ik kom juist belachelijk dichtbij, dan weet je nu waarom….

Wat toevallig dat je het woord ‘klein’ in je eerste zin gebruikt. Ik dacht namelijk meteen: Wat doet zo’n klein prinsesje met zo’n grote zwarte camera?
Over je buik, het is handig om zoveel mogelijk te liggen als je mensen tegenkomt. Liggend valt het balletje veel minder op!
(Het is maar een tip)

In mijn snelheid las ik balletje, als in ballet en dan een dansje ermee. Dus ik had ineens een heel zwierig beeld van je buikje toen ik het stukje de eerste keer las :)

:-) Casa, dat klinkt alsof je er ervaring mee hebt. (Ik vind het een heel goeie tip!)

Wow KatYo, Ik las het na zoals jij het las en verdomd, het was bepaald lichtvoetig :-)

Oh, maar ik vind het helemaal niet erg als je belachelijk dichtbij komt hoor.

Joop zegt het :)*

Zoetigheid troost, heb ik ook.
Zolang je je buik liefkozend balletje noemt zit ie je helemaal niet in de weg, denk ik ;)

mmm, dit lijkt me een vrouwending waar ik als ruwe bolster maar beter geen reactie op kan geven… Ik begrijp het vast toch niet helemaal… ;-)

ondanks het feit dat zoiets ontstaat door iets waar je alleen verdriet over hebt vind ik nog dat je er liefdevol over schrijft…..

Je hebt helemaal gelijk Herman, dit is een 100% vrouwending. Of eigenlijk een wespennest. En dan heb ik het nog niet eens over mijn kont….

En Esther en Neneh. In het licht van mijn verdriet is een beetje te dik natuurlijk absoluut onschuldig. Bijna iets om liefdevol te koesteren. Een doodgewoon probleempje. Daar wil ik er wel meer van hebben.

Joop en Berta, ik wil wel in de buurt komen hoor, maar waar blijven jullie nou?

Ik ben nooit weg geweest.

Ik gun je heel veel kleine onschuldige probleempjes, als ik dat andere grote verdriet dan maar kon wegnemen ermee… :-{

meiske toch! maak je teennagels nog eens zo mooi. wees maar heel erg groot met al wat je overvalt. het mag. moet mogen, vinnik…

Zo zie je elkaar ieder weekend
en zo weer weken niet :*

Vergeleken met groot verdriet is alles onbelangrijk.

Toch kan een balletje, bolletje, of the little buddha zoals ik het soms noem je dag slecht laten beginnen als je in de spiegel kijkt.

Michael Jackson zong het, ik zeg het You are not alone.

Heel veel succes en sterkte - met alles, balletje incluis.

Jouw balletje stoort mij niet.

maar is het wel een zácht balletje?
zo’n buik balletje waar katten graag op zitten?

Dus je legt de ballast van je verdriet in je buik?

Commenting is not available in this weblog entry.