Nou, ik ben d’r nog hoor.
Levenslust en tranen met pijpestelen gaan heel goed samen, heb ik gemerkt.

Verleden week aan het water in het park kwam er een zwaan naar me toe.
Toen hij vlak bij me was leek hij even te kwispelen.
Hij knabbelde aan mijn broek en ik bleef muisstil zitten.
Dacht aan dit gedicht.

Moeder en zoon

Er is ergens een vijver, schrijft Ovidius,
die ooit een moeder is geweest
‘zij smolt weg in tranen’, rouwend
om haar dood gewaande zoon

maar hij leefde nog - hij had de dood gezocht
door van een rots te springen, maar hij viel niet,
in de woorden van Ovidius: ‘zwevend werd hij
in de lucht een zwaan met witte veren’.

Die dingen gebeurden toen - soms was
de werkelijkheid zo ondraaglijk
dat er gebeurde wat niet kon.

Dit is alles wat wij weten: moeder en zoon
herenigd - je ziet in gedachten hoe een witte zwaan
wordt gewiegd door een vijver en je vraagt:
zou die vogel de rouw kennen van het water
en zou het water weten wie het wiegt.

Rutger Kopland - uit “Een man in de tuin”

Ik geloof niet dat Thomas een zwaan is geworden.
En deze zwaan zwemt even enthousiast naar een ieder die in de buurt van het water komt.
Gewend aan het krijgen van brood en ander lekkers.
Maar de gedachte was mooi.
Heel mooi.

Het verbaast me steeds weer hoe krachtig metaforen zijn.
Hoe ze verschuiven van het een in het ander.
Een wolk vol heilzame betekenissen.
Je moet er alleen niet op willen lopen.
Met je groene schoene…..

Schitterend! Nee, Thomas is geen zwaan, maar die gedachte is veel meer waard. Een kostbaar bezit.

Wat een prachtig gedicht. En dat een zwaan aan je knabbelt is sowieso heel mooi, maar wordt betekenisvol door dit toepasselijke gedicht.

Ja….dat is mooi

Donder, bliksem, tornado’s, tsunami’s, hagelbuien, stortregens, windkracht negen. Afgewisseld met kalme septemberdagen en tropische avonden. Wanneer je jezelf toestaat te zijn zoals het weer kom je een heel eind. Op een ander weblog las ik eens de prachtige zin: ‘Waar het nooit meer regent, ontstaat op den duur een woestijn’.

Psychiaters gaan vaak dichten. Daarmee geven ze aan ons -eindelijk- te begrijpen. Ook raken velen uiteindelijk zelf in diepe crises. Net als Kopland indertijd.

Wat mooi als je iets van jezelf kan herkennen in een gedicht…

Ja, ik merk sinds de dood van Ayden dat de neiging om te zoeken naar dit soort troost groot is. Van die tekens enzo. Maar ik geloof daar net zo min in als jij, maar goed… hoe die ene gedachte naar de volgende leidt is troostgevender dan die zogenaamde tekens. Er gewoon aan denken.

Hallo lieffie,

zucht. Vandaag staat stil. Een onrust bekroop me, en ik keek in mijn agenda, niets bijzonders, wat was ik vergeten? Toen wist ik het weer, of voelde het. Ik hoop dat ik je snel zie. Morgen is er weer een dag, dan gaat alles weer verder. Bel me eens, dan gaan we wat gezelligs doen. 06-19004690 Vandaag ga ik even langs het park, als ik de zwaan tegenkom zal ik naar m zwaaien :)

Knuffels en n kus,

Nienke

Mooie vertelling van Ovidius. Mooi gedicht van Kopland. En jij weeft er een prachtige mijmering omheen.

prachtig gedicht, ik kende het niet.
het gaat er, geloof ik, bij poezie niet om of je het gelooft. het gaat erom, dat je gedachten even stromen en dat dat dan troost. Dus Kopland heeft een goeie aan je.

Commenting is not available in this weblog entry.