Veel te groot om hier in een stukje te gieten dus ik doe gewoon een plompe mededeling.
Net zo bruusk als het is.
Mijn zoon is overleden.
Er zijn een paar miljoen details maar die hou ik voor mezelf.
Het is alleen dat ik het even moest vermelden hier.

Geen idee hoe het verder zal gaan, zeekomkommersgewijs, maar ik heb zo het vermoeden dat het me nog wel troost zal gaan bieden. Dus doe ik de boel niet op zwart of op wit zoals ik aanvankelijk had gedacht. Ik wil dat het leven doorgaat, snap je. Toen ik zwanger was moest ik eten voor twee, en nu, nu hij dood is moet ik leven voor twee. Zo voelt dat.

Commenting is not available in this weblog entry.