Met die tas loopt hij al dagen lang rond te zeulen.
En geheimzinnige dingen te doen.
Alles uit de map halen.
Krabbeltjes op blaadjes zetten, blaadjes vervolgens in mapjes steken.
Alles weer in de tas doen.
Ondertussen van alles prevelend.
Bij het eten moet de tas op een stoel naast hem.
‘s Nachts staat hij naast zijn bed.

Tot hij weer een andere set gebaren van de grote mensen vindt.
Zo was er een tijd dat hij graag een costuum wilde.
Compleet met stropdas.
Ik naaide een colbert voor hem en van mijn vader kreeg hij een stropdas.
Zo ging hij dan naar school.
Zijn boterhammetjes in een aktetas.
Een heer van zeven jaar.

Geweldig. Door na te doen, leren wat het is, wat het voorstelt. Wat een origineel mens, jouw zoon.

prachtig ik zie hem zo lopen :)*

Wat een heerlijke foto’s.
Het is volgens mij een echt Junior Blauw map van de Postbank.
Ik heb die van mij nog steeds :-) en kon ook niet wachten tot ik er weer een bankafschrift in kon stoppen…

een heel bijzonder kind!

Ja, zo’n map had ik ook! En maar spelen ermee…

jaaaa! Wat lief.
Iets dergelijks speelde ik met mijn nichtje als we bij oma logeerden. Bankje of Postkantoor. En maar bellen met dat kleine rode telefoontje. En cheques schrijven. En stapeltjes maken.
Mooi hoor. Koesteren.

Commenting is not available in this weblog entry.