Ik wil dat het gezegd wordt:
Thomas is naar de Euromast gegaan heeft een kaartje gekocht, de lift naar boven genomen en is zonder aarzeling naar beneden gedoken.
Het onbekende tegemoet.

Ik was boodschappen aan het doen.
Stond misschien wel bij de pittige kipsalade, waar ik hem nooit meer blij mee zal maken.
Koos misschien net zijn lievelingsbrood.
Wat ik nooit meer hoef te doen.

De eerste weken was ik totaal van de wereld.
Sommige mensen zeggen film, maar dat is geen adequate vergelijking.
In films zijn mensen veel welbespraakter.
Hoe slechter de film hoe beter men uit z’n woorden komt.
Behalve in Pulp Fiction, daar is de welbespraaktheid zo idioot onbijpassend bij de situatie dat het weer geniaal wordt.
Nee.
Als er iets kenmerkend was voor die beginperiode dan was het wel de sprakeloosheid.
Van mij, van anderen.

Inmiddels ben ik weer op aarde.
Mijn hoofd draait op volle toeren. Als je het zou kunnen vergelijken met een archief dan ligt alles uit de kasten.
Of er een orkaan gewoed heeft. En ik zit er tussen.
Ik weet nu dat het echt is.
Dat het onomkeerbaar is.
Mijn lichaam is als een moederpoes die vergeefs haar jongen zoekt.
Rauwe pijn is dat.

Ik kom hier zo maar even op je log kijken, lees de laatste paar stukjes….
afschuwelijk… sterkte.

Anneke, we zwegen niet, maar hebben gewacht tot je de deur zou opendoen.  Tenminste, zo zie ik het. Je pijn en radeloosheid kan ik me nauwelijks voorstellen. Het is de grootste angst van elke ouder. Vanaf het eerst moment dat je je kind in je armen sluit hoop je dat die dag nooit zal komen. Het is de ultieme kwetsbaarheid. Woorden schieten te kort, maar ook in stilte leef ik met je mee. Elke keer als ik hier kom. Ik wens je heel veel sterkte.

Als ik het me probeer voor te stellen doet het al pijn, laat staan dat het realiteit is. Ik voel, voor zover mogelijk, ontzettend met je mee. Op afstand en zonder je te kennen, maar dit soort pijn gaat alle grenzen over.

Wat vreselijk. En dat dat zomaar kan, van de euromast springen! Er is toch zoveel te doen de laatste tijd, over het voorkomen van impulsieve zelfmoordpogingen. De hoge brug bij mij in de buurt hangt vol netten. De CN tower hier in Toronto is dichtbehekt. Medicijnen in doordrukstrips ipv potten, het schijnt allemaal enorm veel doden te schelen. En de euromast is gewoon open??

@Eliane; wie zegt dat het impulsief was? Uit Anneke’s spaarzame berichtjes over haar zoon kreeg ik niet de indruk dat hij onbezorgd gelukkig was.

@Anneke: ik sluit me helemaal bij Ger aan. JIJ bepaalt wat je wel en niet wilt delen. En ik? Ik leef mee, dat is alles wat ik kan doen, ‘t is niet veel.

anneke, ik heb het gevoel dat elk woord nu fout kan zijn - daarom: strerkte, veel sterkte…

@Hekate: volgens mij plegen onbezorgd gelukkige mensen zelfs niet impulsief zelfmoord. Maar “zonder aarzeling naar beneden duiken” zegt in elk geval dat dat dus mogelijk is op de euromast. Dwing je mensen tot aarzeling -door middel van maatregelen- dan schijnt dat veel doden te schelen. Dat schijnt te zijn aangetoond, dat is alles wat ik zeg.

@Eliane: ik wil hier verder geen ongepaste discussie voeren, dus ik laat het hier bij. Ik snap wel wat je bedoelt.

De Euromastplatforms hebben een tamelijk hoge (borsthoogte) iets schuin naar binnen lopende railing. Beslist niet eenvoudig om overheen te springen of te klimmen.

Volgens getuigen (die ik niet persoonlijk gesproken heb) heeft Thomas vanuit de lift al een aanloop genomen en is met een vaartje en een flinke afzet over de railing gedoken.
Daaruit blijkt dat hij al eerder is gaan kijken naar hoe hij het zou gaan doen.

Over Thomas’ geluk of ongeluk wil ik het hier verder niet hebben. Dat blijft een kwestie van zijn privacy, ook posthuum. Wel wil ik het (tot op een bepaalde hoogte) over mijn eigen gevoelens hebben.
Ik weet niet of het echt delen is. Het moet er gewoon uit denk ik. Ik probeer hierin een weg te vinden zonder dat ik geforceerd onderwerpen vermijd.

Beste Anneke ik heb nu al een paar weken je stukjes gelezen(kwam bij je terecht via Neneh.nl) Ik heb zelf twee vriendinnen die binnen een jaar allebei een kind hebben verloren en wil je laten weten dat ik aan je denk, het feit dat jij al zo snel je gedachten en gevoelens voor ons kunt neerzetten is bewonderenswaardig.
Ik probeer er van te leren al vind ik het zo moeilijk om de juiste woorden te vinden
ik ben ook moeder van drie kinderen en alleen al de gedachte dat dit ons kan overkomen doet zo’n pijn.
ik blijf je lezen en voel je verdriet.
Ik denk dat jij op het juiste pad loopt.

Sterkte met alles

Lieve zeekomkommer,

Al het haar op mijn lichaam staat recht overeind van afgrijzen. Dat een kind, je eigen “lichaamsdeel” zoals ik mijn kind zie, zoiets kan “beramen”... Ik kan hier alleen maar heel stil van worden. En je een heel dikke digitale knuffel geven…

Lieve Anneke, wat ben ik blij dat je dit (al) met je lezers wil/kunt delen… ‘Rauwe pijn’ kan nauwelijks bevatten hoe moet voelen. Je zoon heeft een bewuste beslissing genomen, wat zijn recht is. Jouw leven wordt hierdoor overhoop gehaald, je moederhart verscheurd.
Jij moet dit verwerken en verdergaan. Ik ben er zeker van dat je de kracht zult vinden. Ondertussen wens ik je alle sterkte toe. Zorg goed voor jezelf, Zeekomkommer…

Ik leef met je mee…..

De golven golven hard rond de dappere zeekomkommer. De kracht is ongekend. Van zowel de golven als de zeekomkommer.
Heel veel liefs en dat de woorden maar blijven stromen!

Woorden kunnen dingen duidelijk maken, een antwoord geven, een weg zoeken, iets tastbaarders maken, zorgen dat dingen uit het hoofd gaan.
Het is aan ieder mens om te bepalen wat er geschreven wordt. En met wie dat te delen.
Ik blij hier regelmatig komen en lees. En denk. En voel. En leef mee.

Lieve Anneke, ik wens je heel veel sterkte - een rode jas om te kunnen volgen, warme pantoffels en de moed en de kracht om het leven weer te kunnen leven - zo intens als je het al deed.

Ik leef erg met je mee, moest huilen toen ik dit las. Het is zo breekbaar allemaal. Veel sterkte en inderdaad, deel wat je wilt delen. Dit is jou proces.

*slaat arm om Anneke heen* en loopt weer een stukje mee zonder iets te zeggen….

..hoeveel je ook zoekt, het is gewoon niet te begrijpen
Wat te zeggen..
wat te zeggen..
Ik hoop dat jullie elkaar hier doorheen kunnen slepen.

Knap dat je alles zo kunt verwoorden! Sterkte!

Wat afschuwelijk Anneke…

Ik wens je alles wat je nu nodig hebt.

Lieve Anneke, ik kwam toevallig een keer hier kijken, via Las Cosas como son. Ik geloof in september. Ik vind het vreseljk wat er is gebeurd en zeekommermoedig om er hier over te praten. Misschien juist heel fijn voor je. Sterkte

Stil

Je verdwijnt stil uit mijn
echte leven
maar meer en meer kom ik je
op mijn ondergrondse paden
tegen
Nu ben je voorgoed in
je eigen web gevangen
Ook al zie ik geen einde aan je
bestaan
ik weet dat onze blikken niet meer
zullen kruisen
en dat je niet terug keert van de weg
die je hebt gekozen
maar ergens hoop ik gewoon
nog eens iets van je te horen

Dit schreef ik ooit toen ik een dierbare vriend verloor…niet te vergelijken met jouw situatie, maar je woorden grepen me zo aan en slingerden me terug naar die periode…ik hoop dat mijn gedicht je misschien een beetje steun kan geven, ook al weet ik dat het waarschijnlijk niet veel doet…sterkte!

De enige persoon met DNA dat het meest op het mijne leek, mijn zusje, heeft ook zoiets gruwelijks ondernomen. We (ouders, ik) vragen ons elke dag af…....
Vragen die je een ander niet gunt. Dit is eigenlijk te groot om mee te maken, dit verwoest veel meer dan één leven.
Ik kan mijn eigen ouders niet eens helpen :-( Kan ik jou dan sterkte wensen..? -Energie en kracht: ik hou het maar bij energie en kracht, dat wens ik je, van harte, van helend gebroken harte.

Als standvastige lezer van je weblog wil ik gewoon even zeggen dat ik er ben, hoe onbetekenend ook in deze digitale vergankelijkheid. Toch ben ik er, en ik lees (leef) mee.

Lieve Zeekomkommer, ik was al een paar keer komen kijken nadat ik je stukje gelezen had waarin je schreef dat je zoon overleden was.
Wat je nu schrijft, dat hij bewust een eind aan zijn leven gemaakt heeft is te-hap-uit-je-hart om te bevatten.
Stapje voor stapje gaan maar, en ik hoop dat je een tijdje een rode jas hebt om achteraan te lopen. Ik wens je van harte dat je die mensen en dingen tegenkomt die je nu nodig hebt.

Dag Anneke,

heel heel veel sterkte

sweetie :*

Je bent terug op aarde. Dat betekent dat je vaste grond onder de voeten hebt om over te lopen. Step by step, little by little. Houd koers!

Ik zag vandaag bij iemand thuis een rood kopje met witte stippen. De associatie was meteen daar. Ik had een foto moeten maken om aan je op te sturen!

Oef. Wat erg. Sterkte.

Virtuele arm om je heen.

Ik hoop dat hij dan nu wel de rust heeft waar hij naar op zoek was. En dat jij het ooit een plekje kan geven. Liefs

Allemachtig zeekomkommer, wat afgrijselijk. Ik wens je veel kracht en rode jassen op je pad.

Wat dierbaar is moet verscheiden,
meestal door verschieten,
door verwijdering,
soms een plotseling afscheid,
of een langdurig lijden,
maar het moet!

Wie achter blijft rest alleen gedachten,
herinneringen en emotie,
eenzaamheid en geborgenheid,
uiten en gesmoord zijn,
leven en niet leven…

Begrijpen kan niet,
accepteren kan niet,
maar de resolute kracht
en moed die Thomas
over de rand deed duiken
kun je wel respecteren…

Deze kracht en moed
zitten ook in jou Anneke!

Met grote eerbied.

wanneer ik jouw woorden lees, valt alles hier ook stil. Het hart klopt anders, de geest denkt anders. De gedachten gaan naar jou, naar Thomas ... twee mensen die ik niet ken, maar waarvan ik vermoed dat ze samen één waren/zijn. De pijn van het afgesneden zijn. De pijn van het onvermijdelijke en onverwachte. Ik wens je kracht om terug elke dag een stap te zetten.

Je wilt niet dat er gezwegen wordt, maar verdorie, ik ben geshockeerd…

Kan alleen maar zeggen da’k het goed vind dat je het zegt, dat je het deelt, dat je het op een of andere manier verbeeld…

Ben hier al een tijdje niet meer geweest en las dit bericht ergens anders. Mijn nekharen staan overeind, kan me waarschijnlijk niet eens voorstellen hoe zwaar dit moet zijn voor je. Kan je alleen heel veel sterkte wensen en hopen dat het schrijven misschien een heel klein beeje kan helpen.

Het gebrek aan woorden is zo groot in situaties als deze.
Wens je veel innerlijke kracht toe om verder te gaan met de moeizame reis die je bent begonnen.

Het is onvoorstelbaar je pijn te voelen.
En toch heeft een groot verdriet van me meester gemaakt.
Ik wens je de kracht toe om dit een plek te geven.

Er zijn ook geen woorden voor, alles wat je denkt klinkt banaal. Je loopt met een dikke strot en zit zomaar voor je uit te snotteren, wat moet ik tegen je zeggen. Moed houden en alsmaar doorgaan

Ik zag vanmiddag toevallig een paar regels over jou en je weblog in het blad ‘Zin!’
Wat een eigenaardige samenloop dat dit geplaatst is terwijl je het ergste meemaakt wat een moeder kan meemaken.

Ik wens je dat je alle kracht en sterkte die je in je hebt kan vinden!

Ik word er verdrietig van.

mijn vriendin wil zelfmoord en ben nu druk bezig met haar maar ik zie geen uitweg. wie o wie heeft er een oplossing voor dit lijden als zij zelfmoord pleegt ben ik misschien een stuk gruis help me asjeblieft in deze situatie

mijn dank is alvast groot

gr roy

Roy.
Zoek contact met de huisarts, en via hem/haar met de GGZ. Blijf dit doen en geef niet op. Geef niet op.
Meer kan een mens niet doen.

Ik zou wel willen dat ik je iets beters te bieden had, maar dat heb ik niet.
Uiteindelijk sta ik zelf met lege handen.

Ik ben nog in leven dankzij het feit dat mijn instinct op het allerlaatste moment een geheel andere mening was toegedaan dan ik. Na schade-herstel volgde een fikse en langdurige vechtpartij met dat autoritaire maar onbenullige stuk vreten. Ik heb hem uiteindelijk toch gelijk moeten geven. Nu zijn we samen een enthousiast team. Maar we spelen totaal niets klaar zonder Gods genade. Dat niet. We beseffen elke dag dat we in de bonustijd spelen. En we weten dat, op welk moment de scheids ook maar besluit het spel uit te blazen, het een goede beslissing is.

Commenting is not available in this weblog entry.