Een sterfdag is een vreemd ding.
Alsof iemand op die ene dag een beetje meer dood is dan op andere dagen.
Wat niet zo is.
In tegendeel.

De beeltenis van mijn zoon lost zich langzaam op.
Zijn stem sterft weg.
Gebaren.
Oogopslag.
Er is niets dat ik kan vasthouden.
Maar hij is wel onverminderd dood gebleven.
Elke dag opnieuw.
Onbeweeglijk.
Koud.
Bevroren.
Weg.

Vandaag ging ik naar de supermarkt waar ik door de politie gebeld werd.
Ik ging kijken hoe groot de afstand inmiddels was.
Van de paniek en de ellende van dat eerste moment tot nu.
Zes jaar na zijn fatale sprong van de Euromast.
Ik kocht hondenbrokken voor Mees.
En bloemen voor mij.
Ik liep de zelfde gang naar buiten.

Misschien ging ik kijken of ik het deel van mij kon vinden dat daar in die gang was achtergebleven.
Ik vond het niet.

Als God bestaat is hij geen vriend van me geloof ik.

Kus.

Indrukwekkend

Ik weet het niet zo te zeggen, maar ik heb veel aan je/jullie gedacht deze maand. En dat blijft…

Hier schieten echt woorden tekort. Een mens zoekt altijd naar antwoord op het ‘waarom’ en ‘hadden we niet . . . .’. En toch dit: koester vooral de mooie herinneringen. Liefs.

Zaterdag dacht ik aan je

En dat niemand in die supermarkt weet dat je niet alleen maar even hondenbrokken en een bosje bloemen komt kopen…X

Commenting is not available in this weblog entry.