Ik heb nog altijd niet veel te vertellen geloof ik. Maar ik heb al wel weer zin in een gezelligheidje. Dus het gaat de goeie kant op. Denk ik dan.

Het begint tenminste volgens mij altijd met een soort van borreling. Een klein kriebeltje, een glimlach omdat je je ergens op verheugt.
Op het laten zien van mijn tenen bevobbeld.
Ja, ik weet ook niet precies hoe dat zo gekomen is hoor. Ineens waren ze een soort handelsmerk geworden. En zin ik op nieuwe manieren om ze onder jullie neus te steken.

Dat mag een beetje getikt zijn, maar ik zie het als een goed teken. Of nee, eigenlijk als tien goede tekenen :-)

Gezellig dat je er weer bent.

Nou niet meteen ovedrijven want op de foto zie ik slechts vijf goede tekenen. Maar wel vijf erg schone…. ;-)

En vanaf nu weer elke dag de voeten bloot, de lente komt eraan. Joehoeeeeeee….

Het zijn kriebelende levenstekentenen.

Vier-en-een-hallef is het meer toch?

Hoopvolle stemming aan deze zijde: Ze gaat weer haar tenen achterna, hoera!

Nog even en de zon schijnt weer volop; de winter duurt gewoon te lang! Je tenen kunnen straks weer heerlijk zomertenen worden. En dan wordt de rest ook vanzelf zomers.

ik begin stilaan nieuwsgierig te geraken naar hoe uw stukjes gaan wanneer u wel wat te vertellen hebt maar vooralsnog vermaak ik mij prima met de huidige stand van zaken.

Mooi,‘t overhemd is gewassen begrijp ik?
Nog geen jubeltenen maar ook dat komt goed. Uiteindelijk.

Ik dacht bij de bovenste twee: ‘Ach, wat aardig, paaskonijntjes:-)’
Maar het zijn tenen;-)

zo mag ik het zien: ik moet de eerste zeekomkommer die zijn kop (of haar kop? is een zeekomkommer eigenlijk tweeslachtig?) laat hangen nog tegenkomen!

i love it ...

Commenting is not available in this weblog entry.