op deze foto ben ik 22
net zwanger en bijna twee jaar jonger dan Thomas was
ik ben ongeveer de helft van mijn leven zijn moeder geweest
straks zal ik langer zonder dan met hem geleefd hebben

ik denk steeds aan scenes waarin mensen hun horloges gelijkzetten

Goedemorgen Zeekomkommertje, het nu 10u53 (ja, op mijn horloge dan hè).

Ik heb deze ervaring ook, maar dan andersom. Ik ken de dag, een paar jaar nog, waarop ik precies even oud ben als mijn vader is geworden, net 49. Een vreemde mijlpaal. En ik zie er ook een beetje tegenop.

Mijn man heeft zijn beide ouders ingehaald. Hij is een soort wit, feedback-loos gedeelte van zijn leven ingestapt. Zo voelt hij dat dan althans. Raar dat je als mens (en volgens mij helemaal als vrouw) zo in cijfertjes en jaartallen kan denken als het om dit soort bizarre gebeurtenissen gaat. Zou dat een manier zijn om dingen een plek te geven?

@Judith: feedback-loos, zo is het ja. Nu denk ik wel eens: wat deed mijn vader op dit moment in zijn leven. Het voelt alsof hij mij nog voorgaat. En dat is dus straks voorbij. Dan is hij er écht niet meer.

Ik hoop dat je ooit weer zo zorgeloos kan glimlachen. Mooie foto.

en toch zul je altijd, sinds het moment dat je wist dat je zwanger was, zijn moeder blijven - ook als je 66 jaar oud bent en 88.
hoop voor je dat je dat de komende 44 jaar vooral kunt met de goede herinneringen

Mijn schoonmoeder zei eens tegen mij, ik was 23 toen ik Michiel kreeeg. Ik ook, zei ik.

de tijd hoeft niet in jaren geteld te worden.
tijd hoeft niet geteld te worden
tijd is helemaal niet telbaar.
de kalender, de klok, de getallen, het zijn verzinsels.

Er was iets voorheen. En er komt iets. Dat is al verwarrend genoeg.

@ Moarnsjong
zonder het concept tijd zou er geen besef van iets voorheen zijn en er zou ook niets komen

@Judith: ik vind het eigenlijk niet zo raar hoor, om in cijfers en jaartallen te denken bij een gebeurtenis die de continuiteit van je bestaan zo ernstig aantast
het is juist heel logisch

Tellen hoort zo bij het leven, al zou je soms willen van niet. Maar wat echt telt is de tijd die je met Thomas had, die neemt niemand je af.

regelmatig ben ik aan het rekenen: toen hij ook 45 was, hoe oud waz ik dan én wat voelde én dacht hij dan.
Tijd ongrijpbaar. Niet stil te zetten. Net als gedachten die eindeloos opnieuw ronddolen in het hoofd.

Ik vind het een leuke foto!

Ik ken een dergelijke uitspraak inderdaad wel van mijn vader, die op zeer jonge leeftijd zijn ouders verloor.

Maar wat is een jaar nou in verhouding tot emotie. Mooie jaren gaan altijd sneller, dus in die zin heeft de tijd al een valse voorsprong.

@ Anneke
Ik ben zelf juist ook een teller, onthoud data heel goed. Maar het heeft soms bijna iets dwangmatigs voor mij, alsof je herinneringen en emoties met een punaise op je ziel prikt. Het doet pijn, maar is noodzakelijk bij het verwerken. Zo voelt dat voor mij dan.

die verwachtingsvolle vreugde
of zie ik die er maar in, wetende dat het een zwangerfoto is?

Hij zal altijd verder met je mee leven, in je hart,voor altijd…
Ik hoop dat die mooie lach weer verschijnt!

Mooie foto! (die andere trouwens ook.)

Tijd bestaat soms niet eens, denk ik weleens ...

Ik was 11 toen ik mijn vader verloor. Inmiddels ben ik al vele malen elf geweest, maar dat moment blijft altijd bestaan. Het moment dat ik ouder ben geworden dan hij, staat ook nog in mijn geheugen gegrift.
Kortom, ook ik blijf mijn horloge gelijkzetten en vergelijken. Ik houd de stukken tijd die geweest zijn, naast het nu. (Vandaag zag ik een klok die alleen maar nu aangaf, het draaide rond en het bleef nu. Gisteren, vandaag maar ook morgen.)

Commenting is not available in this weblog entry.