22 september 2009.
Drie hele jaren zijn er al voorbij sinds Thomas van de Euromast sprong.
Of zijn het er nog maar pas drie?

Ik heb hoe dan ook een hele tijd vogeltjes zitten knippen.
Roodwittestippenvogels, van pakpapier van de Hema.
Knippen lamineren, weer knippen touwtje erdoor.
Tientallen.
Meer dan honderd.

En net als toen met het stippen gaf het me deze keer ook rust.
Dit mechanische werkje.
En net als toen ontstond gaandeweg een plan wat er mee aan te vangen.

Ik heb de vogeltjes aan allerlei mensen opgestuurd met daarbij een brief.
Of ze er een plekje voor willen vinden.
En vandaag even aan Thomas willen denken.

Wie van de week geen vogeltje in de brievenbus vond is daarmee niet buitengesloten.
Misschien had ik je adres niet.

Denk gewoon vandaag mee.
Zodat we met z’n allen een heel grote gedachtenwolk vormen.
Zo groot dat je hem bijna kunt voelen.
Een wolk vol Thomas.

Zowel die van Jaap als die van mij zal ik een mooi plekje geven.

Ik denk mee.

Ook ik.

Ik denk aan Thomas
en aan jou.
x

Wat een ontzettend mooie manier om Thomas in ieders gedachten te laten leven. Niet alleen 22 september maar elke keer als iemand er even naar kijkt, zullen de gedachten ook even naar hem en naar jou gaan.

denk denk denk, voel voel voel

Ik ken je verhaal nog niet zo lang, maar ik denk met je mee. Aan de herinnering die je hier zo mooi levend houdt.

ik heb aan jullie gedacht, ook na 3 jaar….... XX

Te lang niet geweest hier, maar wat mooi, die vogeltjes. Jouw creativiteit is werkelijk eindeloos (op twee manieren op te vatten).

Ook ik herdenk jouw zoon.Wat was het een mooie jongen,met wonderschone ogen!

Ik denk mee. Meerdere keren per jaar zelfs. Je bent iemand geworden, net als Thomas, die ik geruisloos meeneem in gedachten en overpeinzingen.

Het is al een paar dagen later toch denk ik aan jou. En aan Thomas. Wat mooi die kleurige vogels ter herinnering.

We denken zeker mee! Wat een creativiteit al die vogeltjes met witte stippen…een prachtig gebaar!

We hebben de vogeltjes ontvangen. Het is een eer hem te gedenken. Een held was hij.

Heel stil denk ik ook mee. Al sinds ik je verhaal gelezen heb.

Commenting is not available in this weblog entry.