Verleden jaar haalde ik zijn as bij het crematorium.
Het viel me op hoe alles wat met de dood te maken had in bordeauxrood kwam. Het rouwalbum, het gastenboek, en nu een grote hoekige doos met de urn.
Karton met wijnrood textiel overtrokken.
Het mocht er niet te goedkoop uitzien natuurlijk.
En zeker niet zwart vanwege de duistere aspecten daarvan.
Persoonlijk had ik liever wit gehad.

Ik moest aan een balietje wachten en tekenen.
Ze controleerde naam en nummer en schoof de doos naar me toe. Ik dacht er aan dat een leven begint en eindigt met een handtekening.
Ingeschreven en uitgeschreven.
Het leven als administratieve kwestie.

Maar de geboortedag blijft bestaan.
Als een verkleurde vlek op de muur waar eerst een schilderij hing.

Ik wil hier steeds iets zeggen, maar dan weet ik weer niet wat. Nou ja, dat je maar weet dat we het lezen.

:****

Heel veel sterkte (wat een armoedig woord, zorrie..:-/) op deze dag… ik dacht vanochtend meteen aan je

Mijn gedachten gaan naar je uit..

Gek eigenlijk, dat die mensen dan uitmaken wat de kleur van de dood is…
En dan die doos…alsof je een maaltijd afhaalt….brr. Zouden ze ook wel anders kunnen doen, dunkt me…
((A))

dikke knuffel voor jou

kus ....

Lieve Lieverd :)*

life sucks (en de dood eveneens)...

Bordeauxrood is wel een warme kleur.

misschien wel een warme kleur, maar aan een balietje wachten… nou vraag ik je!

Zijn geboortedag houdt jij levend.. en op een hele bijzondere mooie manier.

kus

jah ... wit ...

En dat alles
dan opeens zo’n
dubbele lading
meekrijgt.

En dat leven soms
zo ontzettend irritant
zakelijk
kan zijn.

En dat je zelf denkt
het allermenselijkst
te zijn.
Voor de pure tegenhang.
Van alles.

Commenting is not available in this weblog entry.