Vocht is een raar ding.
De manier waarop het ongezien uit de levende dingen vertrekt. Hoe het de ozo blozende dingen van weleer verschrompeld achterlaat.

Maar nog erger is het wanneer je vocht probeert vast te houden. De sla in het plastic zakje verlept misschien niet maar verrot wel. Het broodtrommeltje waar een paar dagen geleden nog een gezond boterhammetje kaas in zat herbergt nu een nieuwe groene planeet.
Tupperware blijkt toch niet de oplossing te hebben gebracht die het in de jaren zestig nog optimistisch beloofde.

Het nieuwste wapen tegen de grote verfrommeling lijkt botox.
Daar waar het vocht wegtrekt spuiten we een substantie in die de leegte opvult.
Iets dat niet zomaar stiekem wegsijpelt.
En zo de verschrompeling op afstand houdt.
Je hoeft maar naar het voorhoofd van Linda de Mol te kijken om te weten dat dat toch ook niet je van het is.
Het volume blijft misschien wel behouden, maar de elasticiteit verdwijnt.

Een paar van mijn collega’s willen nog wel ‘s surfen op allerlei sites over beroemdheden.
Over wat ze dragen, wat ze kopen, met wie ze het doen.
En wat de dames en heren celebs allemaal doen om in het oog van de camera te blijven zodra de grote uittocht van het vocht zich aankondigt.
Mijn collega’s vinden het heerlijk om te gruwen van de dwaze onverfrommelde maskers met ziekelijk opgespoten lippen.
Hun eigen ouder worden gezichten vertrokken in een afkeurende grimas.
Maar ook triomfantelijk.
Zie je wel, zeggen ze dan, zie je wel?

En ze hebben gelijk.
Je kunt de dingen toch niet voor de gek houden.
Of het nu een regenbui is, een schimmelplek in de kelder of je eigen verfrommelde gezicht in de spiegel.
Het vocht komt en het vocht gaat.
En daar kan je niets aan doen.

Zo is ‘t maar net !

Commenting is not available in this weblog entry.