Timing was alles. Niet meteen al naar beneden gaan want dan werkte het zeker weten niet. Maar als je lang genoeg had liggen staren naar het enge bewegende schilderijtje, alle liedjes van de kleuterklas met de tiktak-wekker mee had gezongen en bijna het hele doosje potters had leeggevroten dan kon je zeker ‘s een gokje wagen.
Heel zachtjes de trap af sluipen en aan de deur luisteren of je kon peilen hoe de sfeer was. Als je helemaal niets hoorde was het niet okee. Dan kon je net zo goed meteen weer naar boven gaan want je kreeg gegarandeerd nul op het rekest.
Als je de televisie hoorde, of beter nog als je zachtjes muziek hoorde spelen en flarden van gesprekken dan had je de buit al bijna binnen.
Dan zette je je meest bedremmelde gezicht op en deed aarzelend de deur open: ik kannie slapen….
Het eerste wat je deed was moeder peilen, als zij een goeie bui had was het goed. Ben jij nog wakker? Ach meissie toch kom maar even zitten. En dan kroop je in een hoekje van de bank en schonk pa een drankje voor je in. Het was zaak om je in eerste instantie rustig te houden, en vooral niet de indruk te wekken dat je voor de gezelligheid was gekomen. Gaandeweg kon je je wat gaan manifesteren en mocht je zelfs een handje pinda’s wagen. Uiteindelijk zat je heerlijk bij je vader op schoot weg te soezen.

Vaker was ze niet zo goedgemutst, of zat ze net een interessante film te kijken. Nou, dan kon je het wel vergeten. Je kon linea recta naar boven en dat zielige lipje had ook geen zin want ze keek je niet eens aan. Ga maar schaapies tellen was het dan en nog voor je ogen aan het licht hadden kunnen wennen stond je alweer in de donkere hal.
Boven in mijn inmiddels koud geworden bed gaf ik me over aan die vreemde vorm van wraak die machtelozen eigen is: wacht maar tot ze merken dat ik dood ben! Dan zullen ze wel spijt hebben. En ik fantaseerde de complete familieschare wenend aan mijn kleine kindergraf. Plotseling gestorven door een gebrek aan slaap, en och hadden ze maar wat liever geweest dan zou ik nu nog leven!
Zo huilde ik mezelf in slaap. Het duurde dan lang voor ik weer ‘s een gokje zou wagen, wat heel vervelend was, want ik sliep slecht als kind. Ik lag vaak uren wakker.

Mooi verhaal Anneke. Gelukkig ben je toch niet gestorven door een gebrek aan slaap.

Wat een mooi logje weer.

Wat vervelend om als kind slecht te slapen en toch maar in je bed te moeten liggen, omdat je ouders dat bepalen.. Zo werkt het wel natuurlijk..

Och wat mooi. En herkenbaar.

ja ... soms duurt een nacht eeuwig.. lijkt het ;)

Onze jongste van 10 leest nu spannende boeken van “de vijf” waar ik veertig jaar geleden ook al niet van kon slapen…
Dubbele herkenning dus!

Prachtig stukje Anneke!
Als ik net jarig ben geweest denk ik ook altijd weer aan m’n kindertijd :-)

Ach gossie
ik mocht er nooit even uit
wel soms -stil en onzichtbaar zijn- werd vergeten om mij naar bed te brengen!

en dan zeggen ze nog dat je kindertijd de mooiste tijd is…

lieve anneke, het lukt me niet om op je volgende mededeling te reageren - dus daarom maar zo…
ik wens je sterkte toe om het verlies te dragen - en hoop dat je vrolijkheid, creativiteit en optimisme je daarbij tot steun mogen zijn.

Ja heel veel sterkte ook van mij…

Ook maar even zo, want ik wil je toch ook erg graag condoleren. Sterkte hoor.

Dit zijn de momenten waarop woorden zo enorm te kort schieten. Zoekend naar de juiste combinatie om iets van de pijn te verlichten, maar zoals altijd weer beseffen dat die woordencombinatie niet bestaat.

Ik wens je heel erg veel innerlijke kracht toe om dit verlies een plek te geven.

Lieve Anneke ook van mij alle goeds voor jou en alle andere dierbaren die met je meeleven! :-)*

Ik kom voor het eerst hier op je log… en ik schrok van je mededeling… woorden schieten tekort… sterkte!

Oh Anneke, wat erg. Hoewel ik vermoed dat je het laatste log niet voor niets hebt afgesloten van reacties wil ik je toch mijn medeleven toewensen.

Leven voor twee. Dat jij het zelfs onder deze omstandigheden nog zo treffend weet te verwoorden bewijst temeer de kunstenares in jou.

Sterkte en meer.

Lieve Zeekomkommer, ik wens je heel veel sterkte om dit verlies te verwerken.

Ik wens je de kracht om dat leven voor twee te leven

Lieve Anneke, ga nu maar even slapen, of wandelen of fietsen in de wind. Of in de regen.
Laat je meenemen en vasthouden…
Zorg nu maar even voor jezelf.
Kus.

Commenting is not available in this weblog entry.