Ik loop een beetje met mijn ziel onder mijn arm.
Ken je die uitdrukking?
Ik ook inmiddels, maar vroeger snapte ik er niets van.

Ik dacht een tijdlang dat zo iemand erg ongelukkig was.
Wat een ziel was wist ik niet, en de uitleg had me waarschijnlijk niet veel verder geholpen.
Google bestond toen nog niet, weet je.
Ik verbond het woord ziel kennelijk met zielig.
Misschien dacht ik dat een ziel een soort materialisering van verdriet was.
Een grote homp verdriet die onder iemands arm groeide.

Pas veel later begreep ik dat zo iemand zich verveelde.
Dat vond ik dan weer zo prozaisch.
En nodeloos ingewikkeld.
Waarom zeiden ze niet gewoon dat iemand zich verveelde?

Ik loop nu dus ook met mijn ziel onder m’n arm.
In beide betekenissen denk ik.

Je bent van harte welkom om met die ziel onder je arm langs te komen hoor. We hebben plek voor jullie allebei ;)

Toch…geloof ik nog steeds in het eerste.En een beetje in de juiste verklaring. Verdrietige verveling. Kan dat ook?

O Esther, dat is lief. En ik kom vast en zeker, al is het helemaal in Drenthe.
Maar deze zielonderarmtoestand hangt samen met het gat dat Thomas achterliet en het monument dat opgeborgen is en ach, van alles van alles,
en het is vooral iets dat hier in het nieuwe huis plaatsvindt en dat dus ook hier opgelost moet worden…..

... ik mis je :*

heee meissie,
kus

Ik snap je helemaal… maar weest welkom ten allen tijden. *knuffel*

ja, je wordt zeker gemist…zeg dat maar tegen die ziel onder je arm.

Misschien is het niet weten wat je met je ziel aan moet. “met je ziel onder je arm lopen.’

de schrijver Thomas Moore heeft boeken vol geschreven over de ziel bv. “Zorg voor de ziel” wat ik eens gelezen heb.
heel interessant, echt !

jonge dit is weer mooi!

Pak uw ziel op en wandel. Daar houden zielen van.

Tijd om er wat aan te doen.

Als je arm moe wordt van al dat dragen, kun je je ziel misschien te rusten leggen in je nieuwe huis.
Misschien is er ergens in dat grote gat in je leven en in je huis een klein rafelrandje, een stukje, een plintje waar je je ziel een voorlopig plekje kunt geven.
Heel even maaar.
Tot er weer wat leven in je arm zit en je je ziel er weer onder kunt opnemen.
Op reis. Naar zo’n volgende voorlopige plekje.
Voor heel eventjes.
Sterkte.

Het is niet alleen dat je je verveelt maar er zit ook een gevoel ven zielig bij die gewoon ‘‘vervelen’’ niet in zich draagt. En niet zielig van zielig maar verdrietig zielig. Alleen hij/zij en zijn ziel.

Ik lees nu pas boven dat iemand anders ook zoiets schrijft, verdrietig zielig. Soms is iets ook niet te benoemen maar voel je wat het betekent. Dingen die je als je emigreert in een ander land het moeilijkst onder de knie krijgt denk ik, een taal zo leren kennen dat je hem ‘‘voelt’‘. HEt is ook een reden wat mij tegenhoudt om weg te gaan van mijn moedertaal. Het is heerlijk je zo breed mogelijk te kunnen uitdrukken in zo weinig mogelijk woorden..

het is ook niet gewoon vervelen geloof ik, ziel onder de arm is ook iets anders, iets zoekends, iets alleens en op weg naars, maar nog nergens ofzo

Commenting is not available in this weblog entry.