Weken kijk ik er naar uit, de 10 km. lopen in Rotterdam tijdens de marathon.
Afspreken met loopmaatjes, inschrijven via internet, van te voren startnummers
ophalen, ook voor anderen zodat ik loop te zeulen met 6 tasjes vol reclame
spulletjes. Maar ik vind niks erg en alles leuk.
Eindelijk is het 04-04-04. In spanning staan we jolig te doen tussen een
paar duizend anderen en wachten op het start/kanonsschot.
Dit is gaaf, we voelen ons toppy. Zo tegen de helft staan m`n fans, kicken!
Tegen de tijd dat je denkt nou kan het wel weer, draaien we alweer de
Coolsingel op, halen nog wat mensen in, rennen, rennen, rennen YES de
FINISH!
Dit is echt gaaf!
(klik) | |
We zijn al vroeg op onze post, hebbben er zelfs de wekker voor gezet.
Om te juichen, te klappen en te joelen als ze langskomt. Zij, m'n zus.
Daar gaat ze, bijna op de helft maar nog zo fris als een hoentje. Ik daarentegen
sta te blauwbekken in de wind en ben scheel van het turen naar honderden
hardlopers. Ik moet haar van te voren zien te spotten, en dan gauw de
camera aanzetten want het duurt bijna twee hele secondes voor het lensje
naar buiten gedraaid is. Wat een gedoe man. Ja, ja, daar is ze, vlug!
Ik heb niet eens tijd om te juichen, richt snel de camera. En nou maar
hopen dat er wat op staat. Uiteindelijk heb ik alleen d'r hand, die er
overigens wel atletisch uitziet volgens kenners....
Gelukkig kreeg ik nog een herkansing op de terugweg. Moet je kijken, ze
heeft nog puf over om even te poseren. De uitsloofster.
Maar stiekum ben ik natuurlijk apetrots. Ik kijk om me heen of de mensen
het wel goed zien. Kijk, sta ik uit stralen, dat is mijn zus, die, die
10 kilometer hardloopt en dan nog geen druppeltje zweet.
Goed he?!
(klik)
|