(klik)

Dit is volgens mij het enige schilderij van pa wat er nog over is. Tenminste van vroeger dan, gemaakt in zijn jonge jaren. Ik weet nog dat ik bij die schilderijen hele verhalen fantaseerde. Vooral van die, die bij pa en ma op de slaapkamer hing. Een boerderij achtig iets. Als ik dan een enkele keer op pa z`n plekkie mocht slapen (hij was dan op pad voor zijn werk) kon ik daar eindeloos over fantaseren.
Of die van Delfshaven, met die oude ophaalbrug. Het meest staat me die zwarte schaduw van zo`n oud huis, ietwat scheef, voor de geest. Daar maakte ik een soort boze grote man van, die door de straten loopt te zoeken naar misschien wel slechte kindertjes.


Het witte huis was weer bijzonder omdat je dat in het echt tegen kon komen in Rotterdam en dan was je toch een beetje trots want het was een beetje het huis van je eigen vader geworden.


(klik)

(klik)

Toen ik zestien was en pa een beroerte kreeg veranderde de wereld. Ik herinner me nog de ziekenhuisbezoeken, en dat hij niets kon zeggen, je aankeek alsof hij iets vroeg.
Hij typte toen korte eenvingerige berichten. Eentje ben ik nooit vergeten:

Mijn kleine Ankie had mij niets gedaan
Mijn kont kan nog kwaad vanavond
Mijn roos, kan die nu nog kwaad?

Je wist begod niet wat hij bedoelde.


Naderhand toen hij weer thuis was heeft hij het schilderen weer opgepakt. Dat moest met links natuurlijk, en hij haalde nooit meer de kwaliteit van vroeger.
Maar eigenlijk denk ik dat hij nooit meer enthousiast genoeg geworden is voor het schilderen.


(klik)