 |
Man wat een heerlijk weer, wat zou je lekker kunnen skaten of fietsen
of zomaar langs de kust en dan een koffie in het zonnetje, dat zou
allemaal helemaal niet gek zijn toch.
Maar gewoon lekker thuis schijnt het zonnetje ook uitbundig, de korte
broek uit de kast, witte pootjes er onder uit. Zonnecreme op het gezicht
alleen maar tegen de rimpels, die er eigenlijk allemaal al wel zitten.
Vandaag maakt het niks uit, ogen dicht benen languit en dan wegsoezen.
Mmm…eigenlijk ook wel een mooie dag om de tuin te doen, ja joepie.
Veel troep, schrammen en stekels later, moeten we stoppen want de
groene bak zit mutje vol. Eerlijk gezegd gaat dat nu al enkele weken
zo, maar…het is nu echt klaar, kunnen we genieten van de eerste
prille bloempjes, knopjes en groene blaadjes.
|
|
|
We kwamen op een doodlopend weggetje. Je weet wel, zo'n stukje niemandsland.
Waar allerlei vage rommel ligt. Automatisch haalde ik de camera te
voorschijn.
'Wat moet je hier nou', zei N. 'd'r is alleen maar troep en treurigheid
hier en verder niets'. En hij heeft groot gelijk natuurlijk.
Maar ik heb iets met zulke plaatsen. Het is iets van vroeger denk
ik. Dat je juist op zulke plekken uren zoet kon zijn. Een hut bouwde
misschien of een heel spel fantaseerde met de rommel die er lag.
Je reinste tovernarij eigenlijk, dat je met een ouwe pan en wat uitgelopen
aardappels een heel restaurant kon verzinnen. Overtuigend genoeg om
er op z'n minst een paar uur volkomen in op te gaan. Ik wou dat ik
nog wist hoe ik dat deed.
|
|
|
