Pluspunten op zondag (slot).

Vandaag merkte iemand op dat ik mijn pluspunten precies op tijd in kaart had gebracht. En zo is het. Dat het voor altijd op het wereldwijde web moge rondwaren: in januari 2006 had ik een figuur om door een ringetje te halen.

Ha!

| Anneke | 22-01-2006 | 10 reacties |

Pluspunten op zondag (10).

Iemand herkende mij aan mijn mond. Ik hield me groot en deed net of dat de normaalste zaak van de wereld was. Ondertussen kwam het me toch een beetje vreemd voor. Voelde ik me er wat verlegen mee.
Alsof ik niet dondersgoed weet dat jan en alleman hier kan komen. Alsof ik me soms niet ineens met een schok realiseer dat mijn overbuurman misschien wel elke dag mijn site bezoekt. Of die ene vrouw waar ik toen en toen zo’n vreselijke ruzie mee kreeg. Natuurlijk weet ik dat. Maar toch moet ik eerlijk zeggen dat dat idee meestal heel snel naar de achtergrond verdwijnt. Behalve vanavond. Bij het bepalen van het pluspunt van vandaag. Daarom heb ik besloten eens terug te kijken. 

Ik heb tenminste zelf het gevoel dat aan mijn oog eigenlijk heel weinig te zien is. Dat het als het ware een gesloten pluspunt is. Een glazig ding dat niets uitdrukt. Het is uiteindelijk de mimiek van het gelaat, het samenspel van honderden spiertjes, die de boel tot leven brengt.
Mijn ogen zijn dan ook eerder de spiegel van de wereld dan van mijn ziel. En juist als zodanig een van mijn belangrijkste pluspunten.
Van geen ander zintuig heb ik zoveel plezier als van mijn ogen. O, mijn oren zijn ook fijn hoor, maar het gehoor is direct en beroert vooral mijn emoties. En voelen, oh ja voelen dat is ook geweldig, maar daarbij kom ik niet zozeer iets over de wereld te weten als over mezelf. Waar mijn grenzen liggen, waar mijn troost. Pas door te kijken eigen ik me de wereld toe met precies het soort van afstand dat mij welgevallig is. Met ruimte voor interpretatie en spel en het kantelen van dingen die vanzelfsprekend leken.

| Anneke | 16-01-2006 | 15 reacties |

Pluspunten op zondag (9).

Stel je voor. Broek floddermodel. Geen knopen geen ritsen en met van dat lekkere wije elastiek in de taille.  Dik warm oud vest erop. Kan je fijn morsen met je eten. Hoef je bij het koken niet zo op te letten. Ideale dracht natuurlijk. Maar niet voor kerstmis.

Eigenlijk viel het me heel erg mee. Het zat lekker. Ik liep er niet de hele tijd aan te sjorren. De maillot kriebelde niet.
Sterker, het leek ineens wel of ik mooie benen had. En nou niet zeuren over afkledende kousen of flatterende foto’s. Ik heb gewoon hele aardige benen. En zo is het!

| Anneke | 26-12-2005 | 17 reacties |

Pluspunten op zondag (8).

Tot diep in mijn dertigste heb ik een kindermaatje gehad. Dat veranderde snel toen ik stopte met roken. Ik kwam ruim twaalf kilo aan. 
Oh, er kon best wat bij hoor, bij dat kleine maatje. Toch was het wel zo’n toename dat ik mijn zelfbeeld moest bijstellen.
Mensen die me tot dan toe groot voorgekomen waren leken ineens kleiner dan ik, of toch in ieder geval een maat of twee gekrompen. ‘s Avonds bij het televisiekijken nam ik het nieuw verworven spek tussen mijn handen en zei hardop: dit is nu mijn buik. Het wende maar slecht.

Inmiddels heb ik mijn gewicht weer tot een alleszins aanvaardbaar niveau gebracht door met stalen discipline te bewegen. Jammer genoeg is mijn eetdiscipline meer van elastiek.
Dat wil zeggen. Rond Sinterklaas heb ik me uitstekend in weten te houden. Slechts één pakje marsepeinen fruit op en dat nog doordat Cockie me op het idee gebracht had. Maar afgelopen week ben ik me al te buiten gegaan aan diverse soorten kerstkrans, heb ik een appeltaart gebakken en op één avond een hele doos zeefruit verorberd. Voor de komende tijd vrees ik het ergste.
Dus.
Nu het nog kan.
Pluspunt van vandaag: mijn buik :-)

| Anneke | 18-12-2005 | 11 reacties |

Pluspunten op zondag (7).

Lang geleden merkte iemand op dat ik een fiere houding had met mooie rechte schouders, maar dat ik toch altijd met mijn hoofd gebogen liep.
Die opmerking gaf me een onbeschermd gevoel. Met mijn trotse houding had ik mijn verlegenheid willen verhullen. Nu bleek dat die juist erg zichtbaar was.
Ik leerde mezelf mijn hoofd rechtop te houden. Voor zover mogelijk natuurlijk, want het oprapen van dingen gaat altijd door. Toch lukte het me mijn houding aanmerkelijk te verbeteren.
Veel later begreep ik pas dat het nou juist precies kenmerkend voor mij is. Deze mengeling van brutaal en schuw tegelijk. Dezelfde mix die me een paar weken geleden overmoedig deze serie deed aankondigen en me nu kopschuw maakt.

Zal ik mijn schouders nou wel of niet. Kan deze foto wel, of staat het juist gek. Moet ik hier wel mee doorgaan en wat ik wil ik nou eigenlijk zo nodig met die kijk dit ben ik maar ik wil niet dat je me ziet pluspuntenserie.

Twijfel is een bang mannetje dat probeert de wipwap in het midden stil te houden. Het is een heel vermoeiend mannetje. En weinig interessant ook want hij heeft het zo druk met het stil houden van de wip dat hij vergeet wat hij in evenwicht probeert te houden en waarom. Daarom:

Ik ben trots op mijn schouders en ze mogen moeten vooral ook gezien worden. Zo. Opzouten met dat mannetje!

| Anneke | 11-12-2005 | 5 reacties |

Pluspunten op zondag (6).

Vroeger had ik een hekel aan mijn kont. Het was een tijdje zelfs zo erg dat ik het zoveel mogelijk vermeed iemand mijn kont toe te keren. Ik maakte me er zorgen over. Dat was toen ik nog een heel jonge vrouw was. En er uiterlijk niets aan mij mankeerde. Maar ja. Dat is achteraf bekeken. Toen vond ik mijn heupen te breed. Abnormaal breed. Ik had een kont als een kathedraal. Vond ik.

De laatste tijd heb ik er vrede mee. Met die schommel. Er zitten namelijk ook een paar voordelen aan. Doordat mijn heupen wat breed zijn lijkt mijn taille smaller. Ha!
En dat niet alleen, het grote inzakken verloopt ook langzamer. Je weet wel, daar waar de broek gaat hangen op den duur. Wat op zich natuurlijk normaal is en helemaal niet erg, maar wat een mens wel erg kwetsbaar maakt. Vind ik.
Misschien heb ik daar verkeerde ideeen over. Ik bedoel, wat dikker of dunner, wat meer of minder rimpels, het moet toch niet uit mogen maken. Maar het voelt toch als verlies. Weer een stukje prijs moeten geven. Het begint bij je hals, je handen, je taille en dan de kont. Langzaam maar zeker verlies je je vorm.
Maar dat is niet het ergste. Met vormverlies valt best te leven. Nee, het ergste is dat je ook tijd verliest, mogelijkheden, toekomst.

Maar ik dwaal af. Het is Pluspunten Zondag, laat ik dat vooral niet vergeten!
Die kont van mij, die niet waanzinnig grote, maar toch wel aardig uit de kluiten gewassen kont, die mag er voorlopig nog best zijn. Punt!

| Anneke | 27-11-2005 | 18 reacties |

Pluspunten op zondag (5).

Met de zelfontspanner, het fototoestel onder mijn kin en dan toch steeds net niet helemaal erop. Ja, ik heb natuurlijk uiteindelijk wel een paar aardige foto’s weten te maken, maar zo is het toch veelzeggender. Zonder handen ben je niet best af.
Ik zou me geen raad weten. Mijn hele doen zit in mijn handen. Mijn laten in mijn hoofd trouwens. Maar dat is een ander pluspunt. Denk ik.

Ik vind mijn handen wel ouder lijken dan ik ben. Echt al een beetje uitgedroogd en vellerig. Maar ik ben er toch steeds blijer mee. Vroeger, toen ze nog fris als jonge roosjes waren was ik een stuk onhandiger. Ik herinner me eenvoudige dingen als het knippen van een hartje, het schillen van een appel of de dingen die ik moest doen op de huishoudschool. Wat een moeite dat allemaal kostte. Uren was je bezig, en het resultaat was altijd minder dan hoe je het in je hoofd had. Het waren eigenlijk meer roosjes in de knop die jonge handen van mij. Veelbelovend genoeg maar je kon er bitter weinig mee.

Nu zijn ze helemaal opengebloeid. Op het hoogtepunt, er net overheen misschien. Rozen op hun mooist. Of toch in ieder geval op hun handigst. Het verschil tussen de dingen in mijn hoofd en de dingen in mijn handen is tenminste nog nooit zo klein geweest.

| Anneke | 20-11-2005 | 6 reacties |

Pluspunten op zondag (4).

Potverdorie zeg. Dat valt nog niet mee, dat pluspuntengedoe op zondag. O, ik heb wel een hoop pluspunten hoor, maar ze zijn lang niet allemaal geschikt om hier tentoon te stellen. En als ze dat al zijn dan weet ik er vaak ook niet meer over te vertellen dan dat ik er best tevreden mee ben. Dat is tekenend natuurlijk. Zou ik een minpunten op maandagserie beginnen dan zou ik geen ruimte genoeg hebben, ben ik bang.

Neem nou mijn elleboog. Wat moet je daar nou over zeggen? Ja. Ik ben er blij mee. Ik kan er lekker op leunen en hij is niet lelijk ofzo.
Nou is dat op zich natuurlijk al genoeg om tevreden mee te zijn. Ik bedoel, ik ken iemand die heeft een hele rare gerimpelde. En nog iemand die heeft er een putje in. Met een verdikking eromheen. Een soort donut zou je kunnen zeggen.
Nou dan heb ik dus best een goeie. Hij is mooi rond en glad. En ik heb er niets achter zitten.

Dat was een van die dingen waar ik heel lang niets van begrepen heb trouwens. Dan zeiden ze ‘Die jongen van driehoogachter? Nou pas daar maar mee op, die heeft het achter z’n ellebogen’. Waarbij dan zo’n veelzeggend kloppend gebaar op de gebogen arm werd gemaakt.
Maar als je dan die jongen zag van driehoogachter, en achter zijn elleboog ging kijken nou, dan zat daar helemaal niks.
Zo stom!

Achteraf vind ik het helemaal niet gek dat ik mijn eigen metaforen ben gaan verzinnen.

| Anneke | 13-11-2005 | 6 reacties |

Pluspunten op zondag (3).

Mijn voeten dus. Voor de regelmatige bezoekertjes geen onbekenden. Te pas en te onpas schuif ik ze in beeld. Bij het boodschappen doen, bij het afwassen, en nou eigenlijk is er altijd wel een reden om ze te laten zien.
Waarom ik dat eigenlijk doe, vroeg Jan.
Hij zag het wel vaker en begreep het eigenlijk niet zo goed. Het zelfportret met voeten.

Tja.

Waarom mensen zichzelf fotograferen dat is lang geleden al ‘s heel afdoende uitgelegd, dus dat sla ik maar over. Maar waarom dan de voeten? Waarom niet in de spiegel gekeken en het gelaat, of het gehele postuur gefotografeerd? Dat is toch veel voor de hand liggender eigenlijk. Meer een zelfportret. Zou je denken.

Niets is minder waar. Mijn beeld van mezelf beslaat maar een beperkt deel van mijn lichaam. Mijn gezicht zie ik sowieso nooit. Slechts in reflectie. Dat geldt ook voor mijn hele postuur. En mijn achterkant, nou dat is helemaal een vaag terrein. (De achteruitkijkspiegel van H&M geloof ik niet. Het kan gewoon niet waar zijn dat ik er van achter zo uitzie.)

Feitelijk zie ik mezelf dus alleen maar als ik naar beneden kijk. Mijn hoofd ietwat gebogen glijdt mijn blik automatisch langs mijn lichaam naar het meest vooruitstekende deel van mezelf.
Dus.
Mijn voeten, dat ben ik.

| Anneke | 06-11-2005 | 21 reacties |

Pluspunten op zondag (2).

Toegegeven, zo geisoleerd ziet het er niet direct uit als een pluspunt. Toch ben ik er wel blij mee, met mijn kleine puntoortjes. Fijn van lel, en met weinig smeer heb ik er best plezier van.

Ze horen goed, ze bellen lekker, en ik kan er een fijn ploppend geluid mee maken. Dat gaat zo. Ik steek mijn pink een heel klein stukje in mijn oor, draai hem een slag en trek hem met een zijwaartse beweging weer weg. Het klinkt als of er met kracht een stop ergens uit getrokken wordt. Keihard.

Vroeger genoot ik er erg van om dat in gezelschap te doen, en dat dan iedereen zich afvroeg waar de hel dat geluid vandaan kwam. Dan deed ik het nog eens en niemand geloofde het maar het kwam toch echt van mijn oor. Haha.
Op een gegeven moment werd ik daar te oud voor ofzo. Het werd een beetje pijnlijk. Niet meer lollig maar gewoon raar.
Doe toch niet zo raar, dacht ik dan. Dus ben ik er mee opgehouden.
Daarnet geprobeerd of ik het nog kan.
Hij doet het nog.
Plop!

Ik vraag me af of ik inmiddels al weer zo oud ben dat ik er ongestraft een paar idiote gewoontes op na kan houden. Maar ik denk dat ik nog maar even moet wachten. Het lijkt me wel leuk voor in het bejaardenhuis straks.
Als na de maaltijd iedereen een beetje in zit te dutten en dat ik dan ineens keihard plop! doe.
Van die verschrikte vogelhoofdjes.
En ik triomfantelijk laten zien hoe ik dat doe.
Ik zie het al voor me.
Uitslover tot de laatste snik :-)

| Anneke | 30-10-2005 | 15 reacties |

Pluspunten op zondag (1).

De kleren uit haar kast worden voor de camera omhoog gehouden, belachelijk gemaakt en in een hoek gesmeten.
Zij staat er ongemakkelijk bij.
Opgelaten, voor gek gezet, in een hoek gedreven. Zo ziet het er uit. Maar het gekke is.
Hoe rot zo’n vrouw zich ook voelt, hoezeer ze ook vernederd wordt, ze komt er altijd stralend uit te voorschijn. Met een compleet nieuwe garderobe. Die haar pluspunten benadrukt en haar minpunten zo niet verdoezelt dan toch een stuk minder in het oog doet lopen.

De wonderbaarlijke metamorfose op Amerikaanse wijze. Eerst tot de grond toe afbranden, daarna de boel van voren af aan opbouwen. Vrouw in kwestie dolgelukkig met herwonnen zelfvertrouwen. Modeterreur ziet kassa rinkelen. Het publiek vermaakt zich. De kijkcijfers stijgen en de reclametijd verkoopt goed.
Tel uit je winst!

Nou, maar dat kan ik ook. En beter zonder publiekelijke vernedering. Daarom begin ik een nieuwe serie.
Geheel en al in mijn eentje.
Pluspunten op zondag.

Ha!

(Eigenlijk is het de bedoeling een plaatje van een pluspunt en er dan ook nog iets over te zeggen. Maar als ik het over mijn mond heb, waar ik best trots op ben, moet ik ook beginnen over mijn tanden die een beetje scheef staan en dat is een minpunt. Dus dat mag morgen pas weer :-)

| Anneke | 23-10-2005 | 19 reacties |