Nieuwe gewoonte
Ik maak vorderingen. Gisteren in de bioscoop ontdekte ik dat ik hardop lachte. En dat niet alleen, ik lachte ook nog met enige regelmaat als eerste. Ha! Niet gek voor iemand die vroeger medelijden met Donald Duck had. Nog even en ik ga moppen tappen. Maak uw borst maar nat!
zeg ook 's wat
Goed van jou, lachebekje. Nu mijn wapenfeit:
Ik heb gister tijdens een voorstelling als eerste geapplaudisserd en kreeg de he-le zaal mee! Gelukkig… :-)
Yo Cockie!
Reactie van: anneke
Lachen is gezond.
Klappen bij een bioscoopvoorstelling? Dat vind ik best erg…
Net zo erg als klappende mensen in een vliegtuig dat net geland is. Alsof het een kunst is veilig aan de grond te komen. Het is het beroep van de beste meneer piloot! Net als het beroep van bioscoopmedewerkers het laten zien van een film is. We klappen toch ook niet als een vuilnisman het vuilnis ophaalt? Wordt wel al te gek, niet?
Hartelijk dank, mijn frustratie is afgereageerd. :)
Nou Ralph, ik ben blij dat ik je van dienst heb kunnen zijn. Maarre, wie heeft er in de bioscoop zitten applaudiseren dan? ;-)
Reactie van: anneke
In tegenstelling tot jou, word ik met de jaren sentimenteler. Ik zit stiekem te huilen in de bioscoop, soms moet ik zelfs bij de televisie m’n tranen terugdringen. Er is vreselijk veel om van te huilen. Daarom kijk ik haast niet meer naar tv. en vlucht in de krant. Ook erg, maar minder.
Vootr alle duidelijkheid, Ralph:
ik klapte voor Wim Helsen.
Heel erg de moeite waard.
Moet je ook doen.
Ai…. excuses, excuses… ik hing nog een beetje in het bioscoopverhaal met mijn gedachten. Het zal niet weer gebeuren. Maar toch blijf ik bij mijn standpunt… :)
Is goed is goed. En wat dat andere betreft deel ik je mening! Zo zie je maar weer. Applaus! :-)
Since each person, as an individual, is the not-being of the other, it is never possible to eliminate non-understanding completely. by blackjack
Commenting is not available in this weblog entry.