(klik)

Moest ik van de week wel drie keer huilen, niet hartverscheurend of zo, maar
om een boek*, nou ja!
Dat vind ik dus stom maar het gebeurt wel. Daarom ga ik me er niet meer voor
schamen. Het is ook eigenlijk geen echt verdriet, geloof ik. Soms vertelt er
iemand iets echt ergs, dan voel je ik me echt naar, kippevel op m`n armen,
maar huilen? Nee.



Ik snap natuurlijk ook wel dat er legio films en boeken zijn waar er bewust op je sentimentele gevoelens gewerkt wordt. Eigenlijk houd ik daar niet zo van, ik vind het een beetje goedkoop. Maar het is een
onschuldig soort vermaak dus zo af en toe moet het maar kunnen hoor, niet
alles zo serieus nemen.

*Het boek Kaïn - Marianne Fredriksson


(klik)

(klik)

Ik ben een echte meehuiler, al zolang ik me kan herinneren. Ik huilde mee met het lelijke eendje. Met de Sound of music. Met een hondje dat voor de deur van de supermarkt zat te janken. Vroeger moest ik dat zoveel mogelijk verbergen. Er waren zekere kinderen - ik noem geen namen ;-) - die je daar ongenadig mee konden pesten.

Tegenwoordig verberg ik het niet meer. Soms kom ik als enige huilend de bioscoop uit. Plaatsvervangend huilen is dat. En ik vind het allang niet meer beschamend en in zekere zin zelfs opluchtend. Maar er was een poosje geleden iets dat zelfs mij verbaasde, meehuilgewijs dan.

Op tv bij zo'n show waar ergens in het midden een artiest zit. Meestal is dat niks. Eén nummertje. Te kort om er in te raken. Te onbekend om ergens aan te kleven. Hoe dan ook. Het was een liedje van Herman van Veen maar door iemand anders gezongen. Nou heb ik over het algemeen weinig op met van Veen. Hij is goed hoor, en schrijft mooie dingen. Maar het is mij allemaal iets te dik aangezet. Een beetje brrr.

Het was het fiets liedje. En het werd niet eens gezongen maar met een diepe lage stem min of meer opgezegd. Heel lijzig. De tranen stroomden me al bij de tweede zin over de wangen. Nou vraag ik je!


(klik)