Op een dag viel het me op, hoe ongelofelijk bevingerd dat lichtknopje
was. Sindsdien laat ik het expres zo.
Ik streef naar een absoluut zwarte lichtschakelaar.
Zo'n beetje als de stenen trappen van sommige oude gebouwen. De treden
in het midden helemaal uitgesleten van de duizenden voetstappen. Maar
dan anders. Van maagdelijk wit naar vuilzwart. Gewoon door jaar in jaar
uit het licht aan te doen. Alsof het je ziel is.
(klik)