(klik)

Kunstzus, eentje maar, jij wel maar ikke niet. Niet dat je nep bent. Dat
zeker niet, nu kan iedereen je "schatten van de zee" gaan bekijken in een
tentoonstelling met andere kunstenaars.
En ik mocht mee.



Al je keramisch werk in papier gewikkeld netjes in kistjes en dozen, reden wij naar Hoek van Holland. Hier stalden wij het werk in een glazen kast.

Niks geen last van zenuwen meer, maar keuvelend wat waar en hoe wat. Zonnetje, strandje, praatje, appuccino`tje, de eerste openingszinnen van de tentoonstelling zijn alweer vervlogen. Ik vind je werk mooi.

(klik)

(klik)

Ik had de kast gezien, een paar weken geleden. En ik had hem in mijn herinnering als heel groot en heel lelijk. Maar toen we aankwamen viel die ineens toch weer reuze mee. Hij was niet zo groot, en niet zo scheef als ik hem in mijn hoofd had.

Min of meer opgelucht togen we aan de slag. Mijn zus en ik. Zij als lieftallige assistente, ik als het artistieke brein. Haha. En we waren een flinke poos zoet met uitpakken, neerzetten, beoordelen en toch weer anders neer zetten.

Later kreeg ik er toch weer moeite mee, met die kast. De grote gekleurde dingen konder het wel hebben, al dat glas en die spiegel erachter. Maar de kleinere dingen hadden eigenlijk in een wat bescheidener setting beter tot hun recht gekomen.

Inmiddels zit die kast weer net zo groot en lelijk in mijn hoofd als eerst. Volgens N. overdrijf ik, zoals gewoonlijk: "Ga er maar vanuit dat het net zo is als met je buik. Die vind jij ook altijd zo monsterlijk groot, terwijl je toch echt niet dik te noemen bent." Soms weet ie het wel mooi te brengen hè!

(klik)