Ik spreek mezelf toe. Geen rotzooi mee naar huis. Er is hier niks bijzonders.
Alleen maar stenen. Je hebt nu toch wel stenen genoeg gezien! Maar dan
gebeurt het toch. Die mooie kleur die je in het oog springt terwijl je
in de branding slentert. Die fijne glans of bijzondere tekening. En voor
je het weet sjouw je handen vol stenen mee. Allemaal even prachtig.
Later thuis zijn ze droog en dof en lijken op elkaar als mensen in een
massa. En je weet niet meer waarom je ze eigenlijk opgeraapt hebt. Totdat
je ze weer nat maakt. Dan glanzen ze met diepe kleuren. Het is je reinste
magie!
(klik)