(klik)

Warm plaatje hè? Op weg naar ons strandje. Stel je het geluid voor van een
bruisende branding en rollende stenen in je linker oor en in je rechter de
bellen van de dwerggeiten grazend en klimmend op de steile rotsige bergen.



Tel daar de brandende zon bij op, om beurten liepen we in elkaars schaduw,
dan krijg je een voorstelling van wat we nu moeten missen.

(klik)

(klik)

Overal, bij elk cafe of winkeltje zitten ze. De schildpadden van Kreta. Ze drinken koffie, en kijken om zich heen. Af en toe zeggen ze wat. Ze spreken in korte zinnen. Maar niet te veel.
Hun voornaamste bezigheid lijkt het zitten zelf te zijn. Zitten, en kijken. Kijken hoe de dingen zich voltrekken. Naar de man die oversteekt. Naar de kordate vrouw op weg. Zij heeft iets te doen. Dat zie je zo. Brood te bakken, kinderen uit school te halen, een nieuwe afwasteil te kopen, misschien. De mannen kijken haar lang na.
Ineens roepen ze wat naar een voorbijrijdende scooter. Die stopt en ze kletsen, ineens geanimeerd nu. Ze praten hard en rap. De eigenaar van de viswinkel staat op en laadt het achterop van de scooter vol met verse vis. Een korte groet. De visboer neemt zijn positie weer in. Er is niets gebeurd.
Je verwacht elk moment de stem van David Attenborough.

(klik)