(klik)

Al duizenden piepers hebben er in dit schillenbakje gelegen. Mijn
schoonvader heeft het gemaakt en wij zijn het in ons huwelijk gelijk gaan
gebruiken.
Als ouderwetse kookster eten we vaak gewoon aardappels.
Ik begin met de grootste piepers en tegen het einde liggen al die kleine krieltjes op de bodem van de kist. Dat is altijd weer balen want ik heb altijd haast, nooit tijd en al helemaal geen zin in die lorretjes.


(klik)

(klik)

Aardappels schillen. Man wat ik daar een hekel aan had vroeger. Of misschien is dat niet het goeie woord. Ik had er eenvoudigweg geen geduld voor. Mijn schillen waren milimeters dik en mijn aardappels leken wel dobbelstenen.
Ik herinner me nog de verbazing van mensen, als ze in de keuken een handje kwamen helpen. Nou ja verbazing. Ze lachten zich rot om die hoekige dingen die ik aardappels noemde.

Tegenwoordig gaat het veel beheerster, ze zijn ook niet meer zo hoekig. Al zal ik nooit een dunschiller worden. Maar ach. Wat geeft het. Dan eten we toch gewoon wat vaker rijst :-)


(klik)