(klik)

Ha, zingen of fluiten, heerlijk, de jongens worden er soms gek van.
Vooral toen ik nog op een koor zat en thuis vaak oefende of gewoon omdat de
melodie steeds in m'n kop zat.



En dan de optredens, met zijn allen in de bus naar ik weet niet waar. Wat een feest!
Door omstandigheden ben ik er af
gegaan maar zekers te weten dat ik ooit weer lid word van een koor.

(klik)

(klik)

Het eerste liedje dat ik leerde was 'klein, klien kleutertje'. Ik verstond maar half wat er gezongen werd. Ik zong over lieve tomaatje in plaats van mamaatje. Dat wekte natuurlijk alom lachlust op. Wist ik veel. Ik had nog nooit van een mamaatje gehoord. Met al die grote broers en zussen thuis was ma gewoon ma. En het ging toch over een tuintje?

Later kwam ik nog eens op een zangclub terecht. Het was een serieuze club en er werd hard gewerkt aan een opvoering. Na weken van repeteren was het dan eindelijk zover. Een heuse voorstelling in een echte zaal. Van het zingen herinner ik me trouwens niets. Wel dat ik een poortwachter was. En dat ik op de een of andere manier aan de verkeerde kant van het doek terecht kwam aan het einde van de voorstelling. Het duurde even voordat ik doorhad waarom het publiek zo zat te grinniken. Ik moest naar achteren, de voorstelling was klaar!
In mijn paniek kon ik de opening van het gordijn niet meer vinden. Met rood hoofd liep ik als een kip zonder kop het hele gordijn langs maar vond nergens een gat. Dit tot grote hilariteit van de zaal natuurlijk.

Zo kan ik nog wel wat voorbeelden noemen. Dat je nietsvermoedend uit volle borst meezingt en je gezelschap in lachen uitbarst. 'Hahaha, wat zing jij nou.'

Vind je het gek dat ik niet kan zingen!

(klik)